Goed, goed, het is puur toeval dat ik van de twaalf, vijftien boeken die ik deze vakantie lees nu net na elkaar twee romans tref waarin de Rotterdamse metro een rolletje heeft, maar ik ga er toch iets van zeggen.
(foto van e-reader)
Johannes Vermeer, de hoofdpersoon van Euforie (door Christiaan Weijts), gaat na een afspraak in Hotel New York ‘de brug over’ en duikt de metro in die net aankomt. Dan is hij dus de Erasmusbrug overgestoken (voor het mooie uitzicht, hij had ook de metro op Wilhelminaplein kunnen pakken) en pakt hij de metro op Leuvehaven. Je kan daar niet echt per ongeluk de verkeerde pakken. Al jarenlang kom je alleen op het perron via poortjes en in die paar tellen heb je de bordjes en elektronische aanwijzingen al lang gelezen. Bovendien heeft de metro geen middenperron, je kunt dus ook daardoor die fout niet maken. En deze hoofdpersoon, een architect, zal toch zo veel ruimtelijk gevoel hebben dat hij bij deze erg rechte lijn weet wat de juiste kant is. Maar goed, hij pakt de verkeerde metro en komt dan uit bij een treinstation in een Rotterdamse buitenwijk. Nou ja. Dat kan alleen maar Alexander zijn en de metro van Leuvehaven komt daar niet eens in de buurt! Kortom, onmogelijk leesvoer voor een Rotterdammer.
Nee, deze dan. In Blauwbaard van Pauline Slot gaat het over een muzikaal duo dat vanuit een gemeenteproject in de metro gaat zingen. Niet erg waarschijnlijk in onze stad, maar goed, het is fictie. Alleen ‘het metrostation op Zuid’, later ‘dit metrostation’ en niet eerder nader genoemd, dat kan natuurlijk niet. We hebben meerdere stations op Zuid, al sinds jaren – want dit is de eerste metrolijn van Nederland – dus die noem je bij de naam. Welk station is het nu?
Tja, ook Rotterdammers lezen boeken…
Michelle van Dijk 