Nee, volgens mij had ik Faust nog nooit gelezen, terwijl het boek waarschijnlijk al sinds mijn studietijd in de kast staat. Maar we sliepen een nacht in Leipzig in een superchic hotel, zo poepchic dat de woorden van Goethe op de wc-deur gedrukt stonden.
In ditzelfde hotel troffen we bij de lift een alleraardigst literair kunstwerk, een glazen bak, gevuld met hoogstaande literatuur in bekende Duitse pocketvorm. Een leuk effect: je kunt de boeken zo pakken en ze lijken er wat oneerbiedig ingepropt, zoals de onuitgepakte dozen bij de Aldi waar je gewoon maar goed moet zoeken naar het ding van jouw smaak en wie weet wat je allemaal tegenkomt, tegelijkertijd durf je dat niet te doen (want het is KUNST) en zo zijn deze pockets juist tot een hoger, onaanraakbaar niveau verheven.
Thuis las ik Faust. (Ik heb de ‘oerFaust’ in huis, wat de vroegst overgeleverde versie is en uit het nawoord begrijp ik dat er flinke verschillen zijn met andere versies.) Het is een verhaal als de pockets in de glazen bak: je kunt graaien naar alle diepere lagen en betekenissen (en alle versies lezen) of je kunt voor een oppervlakkige lezing kiezen, genieten van een grappig en vlot verhaal met veel literaire waarde – zonder erin te duiken. Dat heb ik gedaan. Het is nog steeds vakantie.
Michelle van Dijk 