Michelle van Dijk

‘Mevrouw, u heeft een mooie spijkerbroek. Mooi model. En van een echt merk hè, dat zie ik.’ Ik had geen idee wat het merk was, maar ik glimlachte, bedankte en we hadden het over kleding en merken. Toen ik zei dat ik mijn favoriete jeans zo’n zeven jaar geleden kocht, riep een ander meisje verbaasd: ‘En die past u nog steeds?!’ Voor een zestienjarige zou dat inderdaad zeer bijzonder zijn, toch moest ik erom lachen. ‘Ik heb al twintig jaar dezelfde maat.’ ‘Ja, mevrouw, u heeft echt een mooi figuur.’ Ik moest weer lachen, ‘dankjewel’. ‘Ja, mooi, mooie heupen,’ zei de ander. ‘Ik ben zelf ook heel tevreden,’ zei ik. Ik ben helemaal voor zelfliefde en die ga ik dan ook niet afzwakken.

Dit is wat je ziet. Dit is wat ik elke dag zie. Niet zongebruind genoeg voor #insta, maar zonder filters, fillers of photoshop bíjna het lijf van Kim Kardashian, voor wie er een kont om geeft. Ik doe er weinig bijzonders voor, je ziet dat ik geen enkele yogapose ken, maar als je echt mijn geheim wilt weten: geen auto en geen suiker.

Ja, die taille hè. Op de basisschool, bij gym, keken we wie het dunst was: Vincent of ik? Hij kon zijn eigen handen om zijn middel sluiten. ‘Je hebt gewoon grote handen,’ zei ik. Het betekende verder niets, want niemand gaf toen iets om fitgirls, sixpacks, killerbody’s.

Maar niks #fitgirl, we gaan voor #fitenoughgirl. In afwachting van een intensief fysiotraject houd ik sinds enkele maanden – op doktersadvies – steeds na twee uur een ligpauze. Dan lig ik op school in een gymhok op een mat naar het systeemplafond te staren en dan droom ik van een body die me niet meer killt. Ja, ik zou heel blij zijn als mijn killerbody echt zo fit was als het eruitziet, want dit is wat je niet ziet: mijn nek, (rechter)schouder, (rechter)knie en rug zijn steeds opnieuw overbelast en daarom start ik vandaag bij Spine & Joint Centre met dat behandeltraject om mijn rug en hele lijf te ‘resetten’. Minder pijn, minder hoofdpijn, meer energie, hoop ik: en niet langer in dat gymhok.