Er zijn mensen die het schrijven en publiceren van een boek vergelijken met een bevalling. Dat zijn vaak mannen, of mensen die zelf niet zijn bevallen. Geen zorgen, dit stuk gaat niet over wie er wel of niet over iets mag schrijven. Ik heb de metafoor alleen nooit zo passend gevonden*.
Maar vooruit, tijdens het schrijven, wanneer een boek bijna af is, moet ik er toch soms aan denken: de bevalling van mijn eerste kind, meer dan vijftien jaar geleden.
Midden in een weeënstorm die onverdraaglijk was en oneindig leek, in afwezigheid van de verloskundige die me met het doorprikken van de vliezen wel die weeënstorm bezorgd had en naar het ziekenhuis had gestuurd, maar zelf nog even was gaan slapen, zei een verpleegkundige de bemoedigende woorden: ‘Ik ga de kleertjes vast klaarleggen.’ Oftewel: je bent er bijna.
En nu, terwijl ik steeds weer het manuscript van mijn tweede roman oppak, herlees en in aanvallen van scherpte en genialiteit (welja) verbeteringen bedenk, maar ook niet steeds hiermee bezig kan zijn omdat het zwaar werk is (ja), voel ik regelmatig de dringende behoefte om het boek al voor me te zien, om de kleertjes klaar te leggen, om uit te kijken naar een boekpresentatie, het boek zelf, de reacties erop.
Dus, voila, nieuwe portretfoto’s (van Fred Ernst) & een nieuwe site! Het is nog wel even wachten voor ik het boek met cover en al aankondig, maar het boek zal begin 2021 verschijnen, het wordt fantastisch, ik kijk er erg naar uit.
(*Waarom niet? Omdat een bevalling zo’n puur lijfelijk, biologisch, dierlijk proces is dat het voor mij volledig tegengesteld is aan het niet-dierlijke, creatieve, verstandelijke proces van het schrijven. Reproductie is niet hetzelfde als creatie. Zwangerschap en bevalling gehoorzamen aan natuurwetten; een zwangerschap duurt negen maanden en eindigt met een bevalling. Een boek schrijven, kunst scheppen, is een onvoorspelbaar traject, onvoorspelbaar in duur en resultaat. Als een boek gepubliceerd is, is er champagne en wellicht zijn er interviews en recensies, je mag een beetje opscheppen over je werk en/of nagelbijten over de reacties, maar je doet verder niets met het boek zelf; de laatste, allerlaatste redactieronde was het allerlaatste dat je eraan deed. Daarom denk ik dat vooral mannen eerder in zulke termen denken, want wie moeder wordt, begint na een bevalling aan het herstellen van de bevalling, het ontzwangeren, het borstvoeden, het zorgen voor het kind, wat mentaal en fysiek veeleisender is dan elk licht gebruik van die metafoor doet vermoeden. Nou, goed. Als je graag over bevallingen en literatuur leest, klik dan hier voor een essay van Daan Stoffelsen.)
Michelle van Dijk 