Ik woon in een wijk van glas-in-lood versus kunststof en autochtone Dordtenaren versus import-Polen. Er gebeurt hier nooit wat. Er zijn buurtfeesten met suikerspinnen en drumbands, er staat wel eens te veel afval naast de containers, er staan wel eens te veel auto’s dubbel geparkeerd bij de supermarkt, er komen vaak schoorsteenvegers aan de deur ‘nee, ik heb centrale verwarming’. Het ruikt hier, afhankelijk van de tijd van het jaar, het uur op de dag en je precieze locatie, naar kerststollen, hazelnootschuimgebak, nasi en Turks brood; het ruikt hier altijd goed, je krijgt er trek van. De huizen staan te dicht op elkaar, maar toch blijft iedereen maar keukens en serres en dakkapellen aanbouwen. Laatst stond ik bij de snackbar met mijn kinderen, ik kletste wat met het Chinese echtpaar dat de snackbar runt, de namen van de kinderen kwamen voorbij en een andere klant zei: ‘Oh, dan bent u mijn achterbuurvrouw.’ Dus of ik schreeuw zo hard naar mijn kinderen of de huizen staan echt zo dicht op elkaar. Als er een pakje bezorgd moet worden bij mij op nummer 3, moet ik het soms op nummer 18 ophalen, maar zo gaat dat altijd en dat vindt niemand een probleem. Als ik ’s ochtends brood ga halen, laat ik de deur openstaan. De kapper om de hoek is nog niet open, maar de kapster is al binnen, ze doet nog even mascara op voor een van de grote spiegels. Als ik mijn kinderen naar school breng, kom ik altijd dezelfde Poolse mannen tegen die een huis aan het verbouwen zijn, we groeten elkaar alsof we al jaren buren zijn. Een keer stond de straat vol met auto’s, je kon de straat niet meer inrijden, vanaf de Krispijnseweg stond het vast, er was een Turkse bruiloft. Met alle buren stonden we te kijken, er werd op straat gedanst en gezongen en gebeden en iedereen dacht: ‘Dan stellen onze bruiloften toch maar weinig voor.’ Dat is ook zo.
In deze wijk dus, mag de politie sinds vorige week preventief fouilleren. Ik wilde er graag iets over schrijven, maar ik kan me er gewoon niets bij voorstellen. Als ik ga hardlopen, loop ik in zo’n fijn strak broekje en een hemdje de deur uit. Ik heb niets bij me. Er valt niets te fouilleren, meneer. Ik stel me zo’n actie voor, dat ik de kinderen van school haal en dan halverwege de straat ineens de inhoud van de schooltassen moet laten zien. Of dat ik naar de Bas ga en onderweg gefouilleerd word, en in mijn broekzak zit een boodschappenbriefje. Ik bedoel, het is een woonwijk. Als je hier preventief gaat fouilleren, dan doe je dat niet omdat er nou zoveel mensen met wapens rondlopen, dat doe je omdat je niet genoeg bewijs hebt om bij mensen binnen te vallen. Mensen die al lang bij de politie bekend zijn natuurlijk, want: dit is Dordrecht. Grotesk beleid voor een klein stadje.
Michelle van Dijk, 13 mei 2011
Michelle van Dijk 