Ik was eerder in Berlijn.
De allereerste keer moet twaalf jaar geleden zijn, zo ongeveer, op de terugweg van Praag. Ik was toen nog getrouwd of misschien zelfs nog niet. We zagen Nefertiti en Body Worlds en ik herinner me ook het Technikmuseum.
De tweede keer is zeven jaar geleden. Ik schreef over die ontmoeting met zeven Griekse jongemannen. Ik noteerde niet dat ik met hoofdluis terugkwam van dat vermaledijde hostel waar naast de zeven Griekse jongemannen ook andere te jonge mensen verbleven die hun onenightstand meenamen naar de slaapkamer – het is immers een gedeelde slaapkamer – maar misschien waren zij niet te jong, was ik te oud voor die shit.
Dus nu koos ik een luxe AirBnB. Mijn gastvrouw is een joodse filmmaakster die op dit moment een film maakt met en over transgenders. Ze heeft een chihuahua en ze is geweldig en ze strijdt tegen gentrification, maar dat zal ik later eens uitleggen.
Een meisje in zeer korte broek en kistjes heeft vershoudfolie om haar been, een verse tatoeage. Ik zie een tattooshop waar je zonder afspraak terecht kunt. Het is verleidelijk.
Berlijn is zo hip dat het mainstream is: elke man draagt een baard, geen vrouw een bh. Met deze temperaturen is het makkelijk om aan dat laatste mee te doen. Mannen met baard dragen trouwens opvallend vaak een baby los op de arm. Komt eerst de baard en dan de baby of andersom?
Alle tijd om hierover na te denken: twee weken vrije tijd om te schrijven en te lezen en mijn gastvrouw belooft me onbeperkt hummus en barbecues. Tot later.
Michelle van Dijk 