Jullie denken vast dat ik deze stukjes al blij op een nieuwe laptop typ. Na dat drama met de Mediamarkt zou ik het mezelf ook gunnen. Maar het drama is nog niet voorbij, hoewel klucht misschien een beter woord is, of melodrama, of epos, als ik dan als held maar mijn Ithaka terugvind, of misschien moet ik het voor wat literaire sjeu Het proces noemen.
Om ook wat humor in deze naaierij te brengen, probeer ik al een kwartier lang te bedenken of ik wel eens eerder erg boos ben geweest, liefst om iets raars, zodat ik kan zeggen: ‘Ik ben niet meer zó boos geweest sinds Rudi onze zeilvakantie opzettelijk verpestte door met zijn Noro-virus toch aan boord te gaan.’ Maar ik ben niet zo snel boos en ik ken geen Rudi. Ik kan me wel herinneren dat ik in groep 8 heb gevochten met een jongen die iets van mij stuk had gemaakt. Ik weet niet meer wat, ik geloof een springtouw, maar wat kan daar stuk aan zijn? Toch was het een goed potje vechten.
Dus ik heb geen nieuwe laptop en ik heb er niet om gevochten. Ik heb wel gebeld en gemaild en gemaild en gebeld en ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en van de muur naar het kastje en van het Mediamarkt-filiaal naar het Mediamarkt-hoofdkantoor en van Mediamarkt naar HP en van HP naar Mediamarkt. Ik heb nog steeds niets. Ja, ik heb iets: een bevestiging van de winkel dat het apparaat inderdaad niet goed is. Maar ik heb daarna ook weer een ontkenning daarvan gekregen. Een toezegging dat ik binnen 48 uur antwoord zou krijgen. En als ik dan na een paar dagen belde kreeg ik opnieuw een toezegging dat ze het zouden gaan uitzoeken en dat ze binnen 48 uur antwoord zouden geven. Een tikje schizofreen en erg verwarrend en ik vind dat je geen grapjes moet maken over geestesziekten maar ik bedoel het slechts als verwijzing naar hun gekke slogan.
In de tussentijd was ik met school in Rome. Dat was werkelijk fan-tas-tisch, in een volgend leven ben ik fulltime reisleider voor Rome-reizen. In dat prachtige programma moesten we soms wachten op een paar leerlingen die te laat waren. Het waren steeds dezelfde leerlingen, zo gaan die dingen. ‘Elke dag waren jullie een paar keer te laat,’ zei ik aan het eind van mijn reis, ‘wel veertig minuten bij elkaar. Veertig minuten van MIJN LEVEN.’ Je begrijpt dat zulke woorden enorm veel impact hebben.
En elke keer als ik echt boos word omdat ik aan de Mediamarkt wel het tienvoudige van veertig minuten van MIJN LEVEN verspild heb, bedenk ik dat er mensen zijn die niet de woorden of de weg weten om überhaupt verder te komen in het klachtencircus van deze klotewinkel. Ze hebben geen tijd en ze hebben geen laptop. Ze hebben geen tweede computer in hun huishouden. Ze hebben geen vrienden die een extra laptop hebben die zij even kunnen lenen (zeg maar, een half jaar). Ze hebben geen geld en ze hebben wel zorgen en verdriet want waar haal je achthonderd euro vandaan voor weer een nieuwe laptop? En ze liggen er ’s nachts wakker van, want nu kan ofwel de schoolreis van hun tienerdochter niet, ofwel het hele gezin een jaar lang geen nieuwe kleding, maar dat lost het nog niet op, want waar haal je nu in één keer dat geld vandaan omdat die tienerdochter die laptop wel nodig heeft? En die gedachte maakt me nog veel bozer dan alle bizarre sprongen die ik tot nu toe eerder in dit klachtencircus moest maken.
Michelle van Dijk 