Op een dag, nog niet eens zo heel lang geleden, stapte ik voor het eerst alleen in een auto om een rondje te rijden. Ik had bijna dertig jaar zonder rijbewijs geleefd, maar vet optrekken bij het stoplicht, de muziek hard zetten en nog harder meezingen, feilloos mijn bak tussen de lijntjes in een parkeergarage zetten en zonder navigatie altijd de weg weten: dit alles gaf me een geweldig gevoel van in control zijn, onoverwinnelijk – want die angst en weerzin tegen autorijden had ik toch maar mooi overwonnen – en natuurlijk voelde ik me ongelofelijk cool, veel cooler dan paste bij de refobak waarin ik die eerste (honderden) kilometers reed.
Dat is dus niet zo heel lang, maar wel acht jaar geleden en de laatste keer dat ik supercool in een auto zat, was inmiddels bijna twee jaar geleden: twee jaar! Angst, weerzin, zoiets. Misschien was ik gewoon even vergeten hoe dat voelde: iets doen wat je nog niet eerder deed, naar plekken gaan waar je anders niet komt. Maar de zon scheen en ik had alle tijd en ik regelde een auto en ik reed naar het land van de toekomst, Futureland: de Maasvlakte.
De rit ernaartoe was al wonderlijk en jazeker, futuristisch: op een zaterdagmiddag rijd je bijna alleen over nieuwe asfaltwegen langs oneindige en onbegrijpelijke constructies van staal. Je ziet er niemand, maar de schoorstenen roken altijd: het contrast van eeuwig stampende machines in een verstilde omgeving. Deze toekomstwereld bracht mij ironisch genoeg terug in een ver verleden waar mensen uit Vlaardingen of Hoogvliet of Rotterdam Zuid me ter ontspanning meenamen op een middag fietsen door Europoort, met de auto naar strand Slufter of liggen in het gras op de landtong bij Rozenburg met een boek voor de leeslijst: Het woeden der gehele wereld.
Maar dat was toen en nu, nadat ik mijn auto mooi tussen de lijntjes geparkeerd had, stapte ik uit en was ik in één minuut op het strand; kom daar nog maar eens om in Hoek van Holland of Scheveningen. Wat een strand… Besef vooral dat je eigenlijk in zee staat. Besef: dit is wat mensen doen, wij doen de dingen die niet kunnen, wij maken strand van zee, wij maken het mooiste strand dat ik ooit gezien heb. Geen gebouwen, geen strandpaviljoens, geen geschreeuw. In dit toekomstland zie je ouders en kinderen zoeken naar het verleden: fossielen in het zand. Mensen nemen hun hond, vlieger of metaaldetector mee. Het is er prachtig, één strook duin, één strook zand, de zee en de lucht, schitterend in de zon.
Misschien ligt de boodschap er iets te dik bovenop, maar vooruit dan maar: voor de mooiste toekomst moet je soms niet je dromen, maar je nachtmerries volgen.
Michelle van Dijk 