Vrijdag nam ik afscheid van mijn rol als teamleider op het Libanon Lyceum en van een groep allerliefste collega’s, allemaal mooie mensen, talentvol, betrokken, grappig en slim. Het zoeken naar een andere invulling van mijn werk was voor mij een persoonlijke zoektocht naar wat ik het liefst wilde en daar hoorde het afscheid bij dat ik misschien niet wilde. Er waren ook andere minder leuke kanten aan deze zoektocht: ergernissen, twijfels, chronische verveling – maar dat is nu voorbij en dat geeft me veel energie. Na de vakantie ga ik weer lesgeven en ik heb er ontzettend veel zin in.
Voor een collega die ook afscheid nam, las ik dit gedicht van Toon Tellegen voor.
Een gesprek
“Waar zullen wij afscheid nemen?
“In de regen.”
“Zullen wij schuilen?”
“Nee!”
“Hoe zullen wij ons voelen?”
“Ziek, vals en verlegen.”
“Wat zullen wij zeggen?”
“Wij zullen het niet weten.”
“Wat zullen wij denken?”
“Was het maar gisteren, morgen of nooit.”
“Zal een van ons gelijk hebben?”
“Geen van ons zal gelijk hebben.”
“Zullen wij elk een andere kant op gaan?”
“Wij zullen elk een andere kant op gaan.”
“Zullen wij omkijken?”
“Een van ons zal omkijken. Stilstaan, aarzelen en omkijken”
Zo spraken ze tegen elkaar, telkens weer
opnieuw.
Maar zij vroegen nimmer wie. Wie
zou omkijken. Wie.
Toon Tellegen
Michelle van Dijk 