En terwijl deze Boekenweek, ondanks het rebelse thema toch geheel voorspelbaar, bíjna verloren gaat aan gemakzuchtig gebrabbel over het ‘totaal corrupte literaire wereldje’ waarin volgens Akyol veel schrijvers te navelstaarderig zijn, waaraan trouwens diepe analyses gewijd worden – aan het navelstaren, bedoel ik, want doen schrijvers dat uit verveling, of om de roman als kunstvorm te verheffen, of omdat ze niet anders meer kunnen wanneer de beschuldiging van culturele toe-eigening op de loer ligt, en kan de egoschrijver ook activist zijn of liever juist niet? – las ik maar eens een Boekenweekgeschenk, nee, niet het nieuwste, maar dat doet er niet toe, Connie Palmen wist in 1999 al dat de geschiedenis van de literatuur en van alles zich oneindig herhaalt, zodat ik nu haar personage Lotte Inden uit De erfenis kan citeren alsof deze novelle vorige week verschenen is:
Dat domme fulmineren van de critici tegen de zogenaamd autobiografische literatuur ben ik ook spuugzat. Het is als beschuldigend oordeel verwant aan het bestempelen van alles wat los en vast hangt als narcistisch. Iedereen bauwt iedereen maar een beetje na en komt met zo’n alfahype op de proppen. Waar denken ze in godsnaam dat de literatuur vandaan komt? Er wordt gedacht op een voorgeschreven manier, binnen het raamwerk van een enkel woord en dat woord is een kooi. Niemand die eens een poging doet een historische, sociologische of andere verklaring te geven voor de toename van een verschijnsel of voor de wendingen en verstrengelingen van de genres. Het stempel narcistisch of autobiografisch heeft geen enkele analytische of onderscheidende waarde, geen enkele. Gezeur aan mijn kop! Beckett, Brodkey, Joyce, Duras, Genet, Pavese, Proust, Multatuli, Capote, Roth, Dostojevski, de hele godvergeten wereldliteratuur is autobiografisch, dus dat zegt niks.
(Lees haar boeken. Had ik al eens eerder gezegd. Echt doen.)
Michelle van Dijk 