‘They call us fascists,’ said Philip suddenly. He was hot, resentful – all aplomb gone for the moment. ‘Well, sticks and stones may break our bones but words won’t.’
‘Yes, but what are you going to do?’ said Kate. ‘You don’t say.’ (…)
‘First we have to agree about one simple thing – that everything is in a mess, it’s got out of hand. And then, put things right. There can’t be much argument about what is the cause of the mess – there haven’t been any standards for a long time. We need to get back to the old values. That’s all. And eliminate what’s gone rotten.’ (…)
More and more the political attitudes seemed like the behaviour of marionettes, or little clockwork figures wound up and continuing to display their little gestures while they were being knocked about and around and blown in all directions in a typhoon. (…)
Her violent reaction to Philip – that was fear. But probably all his little attitudes would turn out to be as much puppet-behaviour as everything else; his Fronts and his Leagues wouldn’t be anything very much – words again! (…)
‘Philip,’ she said, ‘when you say “getting rid of what’s gone rotten”, doesn’t that strike a very old bell for you? You haven’t heard it before somewhere?’
Dit fragment uit Doris Lessings The summer before the dark (1973) met Philip (een jongeman) en Kate (hoofdpersoon van de roman, een vrouw van 45) deed bij mij wel een belletje rinkelen. Zo zat ik ook een paar jaar terug eens aan een diner met een fanatieke aanhanger van een van de Forums, Fronts en Lega’s van deze tijd. Als je dit dan in een boek van vijftig jaar oud leest, kun je moe worden van het onvermijdelijke ‘history repeats’, maar om eerlijk te zijn: je kunt er ook even om gniffelen.
(Ja, al eerder zag ik dat je hele fragmenten van Doris Lessing zo kunt plaatsen in onze tijd, lees hier.)
Michelle van Dijk 