Ik werk aan mijn tweede roman. Het verhaal is niet volledig nieuw, ik werk er al jaren aan. Het is (deels) autobiografisch, en daar probeer ik mensen in mijn omgeving op voor te bereiden. Eerder schreef ik al: ‘Mensen zullen zich erin herkennen, maar ze hebben alleen dezelfde broek, dezelfde opplakbaard en het verhaal dat ik speel, hebben zij nooit zo gespeeld.’
Ik vertel het ook mijn zoon van vijftien; de hoofdpersoon krijgt net als ik een zoon en een dochter.
‘Maar is het een autobiografie?’ vraagt hij.
‘Nee, het heeft autobiografische elementen. Het is een roman, het blijft fictie.’
‘Ja. Dus het is verzonnen. Dan maakt het toch niet uit.’ En even later zegt hij: ‘Maar áls je een boek over mij schrijft, wil ik superheldenkrachten en altijd mergpijpjes eten.’
‘Dat is goed,’ zeg ik. ‘Misschien kan ik de mergpijpjes nu al kwijt.’
Michelle van Dijk 