Thuisdagen

Twee werkdagen per week ben ik nu vrij, voor het eerst sinds tien jaar. Ik werkte vier dagen toen mijn kinderen naar de basisschool gingen en vijf dagen toen ik leidinggevende werd in het onderwijs. Sinds een jaar schrijf ik één dag per week, de vrijdag. En nu heb ik ook de maandag vrij. Waarom eigenlijk?

In de eerste plaats om een gezond ritme te vinden na een revalidatietraject. In de tweede plaats omdat ik de piekbelasting in het onderwijs zeer onprettig vind en die pieken van nakijken en nakijken en nakijken wil verminderen; het zijn de weken waarin mijn werk te monotoon is en een bore-out op de loer ligt. Nu kan ik ook andere dingen doen, al weet ik nog niet welke dingen dat zijn.

En geloof me, ik heb er heel lang over nagedacht, want ik heb een pittige kostwinnersmentaliteit, ik vind het erg belangrijk om financieel onafhankelijk te zijn, ik strijd tegen het Nederlandse anderhalfverdienersmodel dat vrouwen in parttime banen ‘duwt’ en toch maak ik nu deze keuze. Liever vanuit een financieel, fysiek en mentaal gezonde en stabiele positie een stap terug dan op een onvoorspelbaar moment hiertoe gedwongen worden door gezondheidsklachten of een bore-out.

Dus: dit zijn de thuisdagen. Ik ben thuis en het is goed.

Het moeilijke is dat de verveling ook hier altijd op de loer ligt. Wat dat betreft is het thuiswerken vanwege corona en het gebrek aan sociale en culturele evenementen al een aardige beproeving voor me geweest. Mijn kinderen zijn inmiddels erg zelfstandige tieners en als co-ouder zie ik ze maar halve weken: mijn huis is nog net geen ‘empty nest’. Ik probeer het, ik probeer het echt: nietsdoen zonder dat mijn nietsdoen me ergert. Een boek lezen dat niet voor mijn werk is. Series bingen (zonder boek op schoot). Een dag doorkomen zonder to-do-list in mijn hoofd.

Ik word er beter in, maar ik ben er nog steeds niet goed in, ik kan niet tegen het gevoel dat ik een dag of uur niets gedaan heb, dat is tijdverspilling, ik word er chagrijnig van, ik voel me nietsig en dat is precies het gevoel waar ik vanaf wil. Ik vind namelijk helemaal niet dat een dag met weinig (betaald) werk niet waardevol is, waarom ben ik voor mezelf zo streng? En ik kan ook iets doen wat niet betaald is, misschien heb ik nu eindelijk tijd voor vrijwilligerswerk, voor het schrijven van belangrijke opiniestukken, voor het opfrissen van m’n Italiaans of Latijn? Maar daar ga ik alweer, onbetaalde maar toch nuttige dingen bedenken voor die ene dag per week.

Het komt wel, dat is zeker, nu eens niet omdat ik de tijd moet vullen, maar omdat er op het juiste moment iets interessants op mijn pad zal komen. En als ik toch de neiging krijg een to-do-list te maken – of een blogje te schrijven of zoiets, herhaal ik tot de impuls voorbij is: je hoeft de wereld niet te redden, je bent precies waar je op dit moment moet zijn, alles is waardevol en – hey, I’ve got nothing to do today but smile.