Hier moet ik dus niets van hebben: boeken met een vrouwenhoofd op de voorkant, een foto. Ik kán zo’n boek toch niet serieus nemen? Niet omdat er een vrouwenhoofd staat, een mannenhoofd dat mij aankijkt vanaf het omslag vind ik ook storend, maar de vrouwenhoofden hebben een andere connotatie, namelijk: dit is een boek voor vrouwen. In dit boek beleef je alles alsof je deze vrouw bent, hier op de cover. Kijk me aan. Je wilt toch weten wat ik meemaak?
Ik ga hier niet oneindig over filosoferen of trendonderzoeken opzoeken, maar dat is wat ik denk en wat uitgevers volgens mij ook willen, dat massa’s vrouwen die boeken kopen op zoek naar een herkenbaar verhaal.
We doen er nog een schepje bovenop, op de achterkant zetten we ook een foto, of op de boekenposter. Een foto van de auteur. Dat is toevallig ook een vrouw. Je denkt gelijk: ‘Hé, het boek gaat eigenlijk over haar.’ Oh God, is het waargebeurd, dan MOET ik het lezen! Nou ja, dat hoef je helemaal niet te denken, maar ik vul het maar even in voor de argeloze voorbijganger van poster of boek.
Geef mij maar de Franse stijl: witte boeken zijn goede boeken, literatuur. Zo weet je wat je in huis haalt. Maar stel dat we dat doen, dan hebben we nog steeds last van uitgevers die bedenken dat het ene boek een witte boek is en het andere een boek dat op de vrouwentafel mag komen te liggen.
Dus wat denken jullie: Franca Treur, past die cover bij haar boek?
Michelle van Dijk 