We wilden leven met het optimisme van een navigatiesysteem: de wind in de rug, altijd groene verkeerslichten, racen over het drempelloos ZOAB tot je bestemming bereikt was. Dat was alles. Alles wat we wilden.
Dat was 2014: dat je op een dag tv keek en optimisme een ander leven leek.
Maar nu dan. Wat doen we in 2015? Iets met boeken? Want potverdorie, ik zou een boek schrijven, en optimisme kan vervliegen, maar geloof me, het gaat gebeuren. Manuscript A laat ik in de la, het is tijd voor werk B. Geef nooit, nooit, nooit, nooit op, zei de sjamaan en als een sjamaan het zegt, nou, dan, eh… moet je doorlopen en op je voorhoofd tikken? Maar kijk morgen weer op mijn site. Ik ga jullie meer vertellen over manuscript B en ik heb al mijn lezers daarbij nodig. Dat is het voor nu. KISS – keep it simple, stupid! – en tot morgen.
Michelle van Dijk 