Nee, je vindt nog geen dikke boeken van mij in de winkel. Maar in mei 2014 verscheen mijn boekje Reisideeën. Je kunt het via het contactformulier bestellen (€ 5,- incl. verzendkosten). Onder het contactformulier lees je alles over Reisideeën.
Reisideeën
Tegenwoordig reizen we niet meer om de wereld te ontdekken. We reizen naar een werkplek en terug. Maar wat je ziet en hoort onderweg, is net zo goed een ontdekking. Een ontdekking van de wereld, een ontdekking van jezelf. Ik schreef al mijn ideeën op kleine kaartjes en bundelde ze in Reisideeën. Ralf Emmerich deed de vormgeving.
Fragmenten Reisideeën
Achteruitreizen is per definitie ongewenst. Het kan je duizelig en misselijk maken en de vraag is altijd of je komt waar je moet zijn.
Ik passeer het kantoor van een groot telecomkantoor. In het verleden had het bedrijf de naam van mijn geheime minnaar. Zijn naam stond in grote letters op het gebouw, alsof de stenen en lichtletters mijn gedachten hadden geraden.
Ik reisde met mijn minnaar langs dat gebouw en hij zag wat ik zag: dat liefde wel degelijk in namen en letters plaatsheeft, dat mijn wangen rood werden van zijn naam alleen al.
Nu zijn er andere namen en andere geliefdes, maar toch kijk ik elke keer of het gebouw verraadt wat ik zelf nog niet durf te zeggen: mijn liefde is voor jou, voor jou, voor jou.
*
Onderweg denk ik steeds aan the comfort of strangers, niet de film, maar alleen dit begrip: de troost van vreemden, dat je onder vreemden meer jezelf bent dan onder bekenden. Dat je al te knuffelig contact met naaste vrienden en familie mijdt, maar bijna op schoot zit bij de reiziger rechts van je.
Hier, in het land van onderweg, lezen wij, werken wij, leven wij. Hier geeuwen wij, schreeuwen wij, slapen wij. Hier lachen wij, staren wij, flirten wij. Hier zijn wij.
Beloof me dit: ik zal jullie alles vertellen, en jullie mogen mij alles vertellen, op voorwaarde dat je vreemd blijft. Deal?
Presentatie
Wat eraan voorafging: Italo Calvino en Louis Couperus
Het is een meesterwerk, zegt men: Le cita invisibli. De onzichtbare steden, of in mijn Engelse versie Invisible Cities van Italo Calvino. Ik geloof dat ik het werk nooit heb begrepen, maar dat maakt het niet minder inspirerend. In het boek vertelt Marco Polo, de ontdekkingsreiziger, aan Kublai Khan, keizer van het Mongoolse Rijk, over alle steden die hij gezien heeft.
The city of Sophronia is made up of two half-cities. In one there is the great roller coaster with its steep humps, the carousel with its chain spokes, the Ferris wheel of spinning cages, the death-ride with crouching motorcyclists, the big top with the clump of trapezes hanging in the middle. The other half-city is of stone and marble and cement, with the bank, the factories, the palaces, the slaughterhouse, the school, and all the rest.
Wat hij beschrijft, zijn misschien niet de echte steden, of misschien is reizen ook wel meer een state of mind, zo zou je uit het boekje kunnen halen. Reizen in de verbeelding is ook niet veel anders dan het echte reizen, omdat elke stad door elke bewoner of bezoeker weer anders gezien wordt. Dat is wat mij fascineerde: want reizen van A naar B om naar je werk te komen en weer thuis, klinkt niet erg spannend. Maar reizen is mediteren, is denken, is bedenken. Wie weet wat echt is en wat verbeelding is – en doet het ertoe? It is our eyelids that separate them, zegt Marco Polo dan.
POLO: Perhaps this garden exists only in the shadow of our lowered eyelids, and we have never stopped: you, from raising dust on the fields of battle; and I, from bargaining for sacks of pepper in distant bazaars. But each time we halfclose our eyes, in the midst of the din and the throng, we are allowed to withdraw here, dressed in silk kimonos, to ponder what we are seeing and living, to draw conclusions, to contemplate from the distance.
KUBLAI: Perhaps this dialogue of ours is taking place between two beggars nicknamed Kublai Khan and Marco Polo; as they sift through a rubbish heap, piling up rusted flotsam, scraps of cloth, wastepaper, while drunk on the few sips of bad wine, they see all the treasures of the East shine around them.
POLO: Perhaps all that is left of the world is a wasteland covered with rubbish heaps, and the hanging garden of the Great Khan’s palace. It is our eyelids that separate them, but we cannot know which is inside and which outside.
En dan Couperus. 120 jaar geleden verschenen zijn Reis-impressies. Couperus was in Rome geweest, en verrassing: het Rome van 1893 is niet anders dan het Rome van nu. Dat ziet iedereen die de omgeving van de Spaanse trappen kent – en het hoofdstuk Pincio van Couperus leest:
‘Op de balustrades, de treden van de groote Scala della Trinita de’ Monti – de trap, die naar de Piazza di Spagna neêrtreedt – slenteren de modellen, of liggen ze lang-uit, lui.
(…) Lui liggen ze; ondeugend gaan hunne zwarte oogen naar de vreemdelingen, die boven wandelen, als zeggen ze: je kijkt naar ons, je vindt ons mooi en wij, wij eten onze china’s-appelen: de zon schijnt warm, gemakkelijk is het leven…’
Verder lezen
Over het maken van dit boekje: de fotoshoot en de cover en een voorpublicatie in echte ‘opmaak’.
Een gouwe ouwe in de categorie ‘reisideeën’ ging over reizende studenten en een recente ging over een reis voor mijn werk. Mijn laatste drie reisideeën schreef ik vanaf de camping. Met onze tent, mijn leesvoer, en notities vanaf de camping.
En wie dit alles heerlijk lezen vindt, en het boekje al gelezen heeft en meer wil, moet eens de zoekfunctie (onder dit bericht) gebruiken en ‘logboek’ typen. Begin bij Logboek Lieren en lees alle berichten tot en met Logboek Lieren 17. Mooi hè, reisideeën.
Michelle van Dijk 