Michelle van Dijk

Ik gooide mijn sporttas neer en pakte mijn fiets met kinderzitjes uit de berging. Toen ik mijn tas op m’n rug zwaaide, kwam de buurman binnen. In strakke outfit, met z’n racefiets, hijgend. ‘Goedemorgen,’ zei hij.
‘Ja,’ zei ik terug, want ik was met m’n hoofd ergens anders. En omdat ik dacht: ‘Waar is hij nou moe van, pff, stukje fietsen.’
Zondag rugbydag.

Damesrugby in Nederland, dat zijn zo’n vijfhonderd spelers, ruim twintig teams. Alleen een eerste en een tweede klasse. Met een beetje pech moet je dus voor een wedstrijd naar Maastricht of Dwingeloo. Maar gisteren speelden we thuis, de zon scheen en bij de playoff stond niets op het spel. We speelden alleen voor de punten. Dus we maakten er 118-0 van.

Eerder wonnen we een keer een wedstrijd met 107-0. Mijn zoon was zo trots dat hij het op school aan zijn vrienden had verteld.
‘Dat kan niet, 107-0,’ hadden zijn vrienden gezegd. Voetbaljongens geloven niet dat dat mogelijk is. Ik heb het hem uitgelegd, 5 punten voor een try, 2 voor de conversie. Sindsdien moedigt hij me bij elke wedstrijd aan door met een grote grijns te zeggen: ‘Jullie hebben toch een keer met 107-0 gewonnen?’
In januari stond hij ook langs de lijn bij een wedstrijd. Hij hield de score bij en schreef op zijn wedstrijdverslag bij de tegenstander: ‘Loezers’.

Ik scoorde mijn eerste try. Ik hoefde er niet eens hard voor te lopen. Ik duwde drie dames opzij en ik liet me over de trylijn vallen. In deze wedstrijd waren de tegenstanders een beetje zoals kinderen die aan je been hangen: als je een beetje schudt, laten ze wel los.

Als rugbymannen hun eerste try bij een club scoren, moeten ze een zumba doen. Meestal een rondje om het veld of iets vergelijkbaars, maar dan wel naakt. Ik laat het aan de verbeelding over wat rugbydames doen bij hun eerste try. Godzijdank hoefde ik het in ieder geval niet alleen te doen, het was immers prijsschieten geweest deze wedstrijd. 

Naast onze club zit een voetbalclub. De voetballers wisten niet wat ze zagen. Tegen het einde van ons rondje scandeerden ze ZON-NE-BANK! ZON-NE-BANK! Daar ben je immers voetballer voor, om van Barbie-bruine meisjes te houden. 

De dames uit het verre oosten van het land hadden er gelukkig nog steeds lol in. Ze bleven bij onze BBQ, ze zongen iets op de wijs van ‘Lang zal ze leven’ en het eindigde met ‘in de vagina’.
‘Hoor ik dat nou goed?’
‘Nee, da’s dialect.’

’s Avonds stonden de foto’s van onze glorieuze overwinning op facebook. Van de eerste try (binnen een minuut) tot het ereboogje na afloop. En oh, zo deed ik het dus: als een stervende zwaan. Met twee linkerhanden. Met ogen dicht. Maar het was wel een try. En de zon scheen.