Het schooljaar was nog maar koud begonnen, de boeken moesten nog in nieuwerwetse elastische kaftjes geschoven worden, maar de discussie over het lerarentekort kwam al snel genoeg op gang. Meester Bart zei het zo:
Hate to say it, maar ik doe het toch. Het lerarentekort komt deels door het gebrek aan docenten die uitstralen dat lesgeven echt leuk is.
— Meester Bart (@meesterbart) 28 augustus 2016
Tja, het blijelerarentekort. Dit principe moet dan ook al hebben geleid tot een tekort aan accountants, uitvaartondernemers, caissières, loodgieters, schrijvers en topmodellen: die stralen ook nooit uit dat ze hun werk leuk vinden. Daarentegen is er een overschot aan yogaleraren, minister-presidenten, verloskundigen, zangers en bouwvakkers, want iedereen kent daar wel een blij voorbeeld van.
Maar gelukkig kwamen daarna nog veel serieuzere nieuwsberichten, vooral over het aantal mannen in het basisonderwijs. Mannen werken niet op de basisschool omdat het niet verdient (ja, en een man moet toch zijn gezin onderhouden), omdat er te veel geknipt en geplakt wordt (noem het techniek en het is cool, noem het handvaardigheid en hun mannelijkheid neemt direct in centimeters af), omdat je geen ambities kwijt kunt in het werk (mannen zijn zo veel ambitieuzer dan vrouwen, zoals alle leraren weten, dat zien wij namelijk elke dag bij jongens en meisjes in de klas), omdat je in een kippenhok terecht komt (ik zou het een huwelijksmarkt noemen met enige disbalans in vraag en aanbod) en dat terwijl zij toch zo hard nodig zijn omdat zij strenger kunnen zijn (want die juffen aaien die kinderen alleen maar over hun bolletje, de hele tijd) en omdat zij meer ravotten (terwijl juffen met hun handen voor hun ogen de hele tijd ‘ho! stop!’ roepen).
Weet je, ik ben een blije leraar. Ik vertel leerlingen vaak hoe leuk ik mijn werk vind, we praten erover. Ik ben serieus, ambitieus, ik werk hard, net als al mijn collega’s. Ja, ik vind het verdraaid belangrijk dat voor de klas net zo veel variatie te vinden is als in de klas, maar we beperken die variatie juist als we steeds weer in stereotypen denken. De cynische leraar aan wie iedereen een hekel heeft? Veel bovenbouwers houden juist wel van de harde grappen en sarcastische opmerkingen. Het stereotype van de basisschooljuf, houdt van foodblogs en vindt voorlezen uit Superjuffie het allerleukst? Bestaat niet: juf A ken ik als een specialist in gedifferentieerd leren, juf B doet toverachtige dingen met het digibord, meester C is echt van het toneelspelen en de inventieve uitleg en als je juf D hebt gehad maak je nooit meer een fout in werkwoordsspelling.
Laat ons geen tijd verspillen aan seksistische quatsch en populair geleuter, we hebben belangrijkere dingen te doen: de namen van zo’n dertig tot driehonderd kinderen leren, bijvoorbeeld. Laten we dit schooljaar eens niet discussiëren over het imago van de leraar; laten we het alleen nog over inhoud hebben. Laten we het dit schooljaar niet meer hebben over verschillen, maar over samenwerking.
Ik wens u een goed nieuw schooljaar.
Michelle van Dijk 