Nog even een paar interessante aanvullingen op mijn eerdere bericht over #MeToo en #WatDoeJij.
Ten eerste stuurde iemand me deze geweldige video over consent. Erg geschikt voor tieners, mijn twaalfjarige zoon keek met een half oog mee en vond ‘m ook grappig en duidelijk.
(Ik voorspel dat ‘een kopje thee?’ het nieuwe ‘Netflix & chill’ is.)
Mensen uit het onderwijs reageerden: moeten leraren het hierover hebben op school, omdat het nu een trending topic is? Ik suggereer immers dat je er met jongens en meisjes over moet praten: als ouder of als leraar? Ik zou denken dat leraren dit niet kunnen laten liggen. De klas moet wel een veilige plek zijn voordat je het hierover kunt hebben. En de klas hoeft ook geen biechthokje te worden of therapiegroep. Maar iets wat zo breed in het nieuws is, juist ook op social, komt sowieso al bij jongeren. En niet iedereen praat er thuis over. Gebruik de aanleiding die zo duidelijk aanwezig is.
Nog een reden waarom dit ook op school een belangrijk thema is: omdat op scholen ook mannen en vrouwen werken en daar is de balans ook niet altijd goed. Bedenk even dat de onderstaande voorbeelden van mensen komen die met jongeren werken. Bedenk wat zij zeggen tegen jongens en meisjes, bedenk wat zij uitstralen als ze dit soort dingen zeggen tegen hun volwassen collega’s.
Een paar jaar geleden schreef ik ‘Slikken en glimlachen‘ over het gastvrouwsyndroom; over hoe vrouwen vaak in de rol van gastvrouw geduwd worden, en wat er gebeurt als je daar niet in meegaat. Ineens wordt zoiets opnieuw actueel, ook in de literaire wereld wordt gerommeld. Ik zie het niet altijd. Ik wil er niet over nadenken of ik daardoor kansen heb gemist in die literaire wereld (eh ja, maar dit opschrijven is de vraag al hebben). Er mogen mensen (m/v) zijn die er anders over denken, maar als het niet over de inhoud gaat, doe ik niet mee.
Er zijn online allerlei foute reacties op #MeToo: waarom worden er geen namen genoemd, waarom gaan die vrouwen dan nog steeds om met die mannen, ze hebben er hun carrière aan te danken en dan gaan ze nu klagen? Dat is dus echt een shitreactie, want dan heb je het hele probleem niet begrepen. Het gaat om mensen die misbruik maken vanuit een machtigere positie. Er staat al snel veel op het spel: je carrière, je reputatie en dus ook je welbevinden. Wat je over je heen krijgt als je iets meldt, maakt soms net zo moedeloos en angstig als de gebeurtenissen zelf.
Ik dacht nog aan een andere avond, toen ik met mijn vriendinnen meedeed aan een pubquiz. In die kroeg was ook een personeelsclub van een zekere treinorganisatie aanwezig, mannen van een zekere leeftijd in een zekere mate van beschonkenheid. Ze hingen aan mijn vriendinnen, eisten hun plek op aan onze tafel, in ons gesprek. Ik zei dat ze niet te dichtbij moesten komen, dat zei ik nog vriendelijk. Ik zei dat ze niet aan ons moesten zitten. ‘Oh, maar ik ben anders een hele nette jongen!’ Ik zei dat ze weg moesten gaan bij ons en dat deden ze niet. Ik ben naar de kroegbaas gegaan. Hij zei dat hij er niets aan kon doen. Hij zag het, hij vond het ook vervelend, maar hij kon ze er niet uitzetten.
Toen ben ik naar huis gegaan.
Ik was heel erg boos, maar ik kon het gewoon niet aanzien. Mijn avond was al verpest en ik wilde het niet uitzitten op deze manier. Ik had geprobeerd het te stoppen, maar het werkte niet. Ik vond het laf, maar ik had iets geprobeerd? Wat had ik dan moeten doen?
En ja, ik ga nog steeds wel eens naar die kroeg. Omdat ik niet de rest van mijn leven en mijn keuzes in uitgaan door één avond vervelende mannen laat verstoren. Maar dat maakt het nog steeds een klotestreek van de kroegbaas om op dat moment niet op te treden.
We hebben elkaar nodig om aan dit soort dingen een einde te maken. Als iets uit de omvang van #MeToo duidelijk moet worden, dan is het wel dat het probleem zo groot is dat je het niet kunt ontkennen of negeren. Er is maar één gepaste reactie als iemand een nare ervaring meldt: steunen.
Michelle van Dijk 