Categorie: Het boek (werk in uitvoering)
-
In november verschijnt mijn debuutroman Darko’s lessen bij Uitgeverij Douane. (Enkele gelukkige lezers hebben al met Darko kennisgemaakt, lees hier hun reacties.) Ik ben erg gelukkig en trots dat dit harde Rotterdamse verhaal over de onmogelijke liefde tussen Janna & Darko straks voor iedereen te lezen is. Zo’n 1,5 jaar geleden was ik in Belgrado, Servië, geboorteland…
-
En dan denk je: het is klaar. Het is de eerste versie van Darko’s lessen. En ik vind dat die eerste versie klaar is. Het verhaal is mooi, het is rond, het is AF. Maar het is een verhaal van 47.251 woorden. Nu ga ik niet moeilijk doen, maar men vindt – ja, men vindt dat…
-
Het is niet makkelijk om op locatie te filmen. Dan komt er zo’n boze militair zeggen dat je dáár niet mag staan. Maar het is gelukt, al is het geluid hier een daar een beetje weggevaagd door de passerende bussen. En wat is zo bijzonder aan deze locatie? Het is een niet te missen gat…
-
Ik schrijf fictie. Darko is het verzonnen verhaal over een verzonnen jongen uit Servië. Maar Servië bestaat echt en ik wil dat het verhaal wel echt is. Dus ben ik nu in Belgrado. Wil je meer lezen over Darko? Klik hier en steun me met een duimpje. Blijf mijn website volgen voor meer vlogs!
-
Die avond vertelde ze dat ze niet goed was in liefde. We praatten als vrienden, als drinkmaatjes, als bargenoten. ‘Waarom?’ vroeg ik. ‘Waarom niet, bedoel je. Ja, waarom niet.’ Er kwam een opsomming van mislukte relaties. Ze vertelde erover zoals je vertelt over autopech, het was best grappig. Ze vergeleek zichzelf met Bridget Jones, zoals…
-
Darko komt naar je toe! Met boekenleggers ga ik zieltjes en duimpjes winnen. En dit is de sneak preview: Benieuwd naar Darko? Klik hier en lees meer.
-
Een crowdfund heb ik niet nodig. In tegenstelling tot filmmakers hebben schrijvers geen geld nodig om op te starten. Maar ik ben ook weer niet de doorgedraaide zanger die van het podium duikt terwijl er geen publiek is. Ik wil jullie handjes in de lucht als crowdsupport, zodat ik niet (nog eens) op m’n gezicht ga. Je…
-
Een andere opmerking van Juli Zeh in Briefroman: Misschien dat er wezens bestaan die dat kunnen… klik hier en steun me met een duimpje.
-
‘Dat waaraan ik werkte was dus geen roman, maar een zomaar.
-
‘Als ik je zie voorlezen, is het of ik naar een film kijk,’ zei iemand een keer.
-
Als ik nu met Janna door de stad loop, de stad met de hoogste gebouwen van Nederland, zie ik alleen maar de mensen. Ik zie hoe de mensen naar haar kijken, ik zie hoe de mensen naar ons kijken. Ze willen haar, ja echt, dat zie ik wel, ze willen Janna veroveren, maar ik laat…
-
Darko’s lessen is de titel van mijn nieuwe boek: geef me een duim omhoog als je denkt dat dit een boek wordt dat je écht wel gaat lezen. Met deze duimpjes zoek ik een crowd (lees HIER: Crowdsupport: waarom?), maar je hoeft er geen cent voor neer te leggen. Ik wil alleen jouw duim omhoog:…
-
We wilden leven met het optimisme van een navigatiesysteem: de wind in de rug, altijd groene verkeerslichten, racen over het drempelloos ZOAB tot je bestemming bereikt was. Dat was alles. Alles wat we wilden.
-
De werktitel van mijn manuscript was bij versie 9 inmiddels Gebed zonder einde geworden. Nu is er wel een einde, maar het gebed is niet verhoord: het manuscript is gestrand. Het wordt niet (niet bij deze uitgever / niet in deze vorm / helemaal niet) uitgegeven. Nu zou ik er misschien niet zo snel over…
-
Rotterdams. Dat was een van de bijvoeglijk naamwoorden die mijn (oud-)collega’s aan mijn boek hingen. Ze mochten het begin dit jaar al lezen. Het manuscript is een paar versies verder en Rotterdams is het nog steeds. Niet Rotterdams in de zin van ‘Echt wel, ja toch, niet dan.’ Ik dacht dat het lastig uit te…
-
Rodaan Al Galidi was gastspreker in een poëzieproject in mijn 4VWO-klas. Hij vertelde hoe hij poëzie maakte van het tv-programma Ik hou van Holland, hij vertelde hoe hij Nederlands had geleerd in het asielzoekerscentrum. En: hij demonstreerde de leerlingen hoe je poëzie voordraagt: met je hele lijf en met je hart in je keel. Een…
-
Volgend jaar verschijnt mijn roman Mij zal niets gebeuren. Hoofdpersoon in het verhaal is een jonge vrouw die zich staande probeert te houden in de volwassen wereld, in een vrije wereld, terwijl ze zelf streng religieus is opgevoed. Kortom: dit boek gaat over bidden en neuken. En over nog veel meer, maar gisteravond op Geen…
-
Ik kom voorlezen op Geen Daden Maar Woorden. 6 oktober, in Rotterdam, in de schouwburg. In de kleedkamer met andere jonge helden die ooit Write Now! hebben gewonnen. Wil je niet missen. Heel GDMW wil je natuurlijk niet missen, maar dit ook niet. Natuurlijk lees ik een stuk voor uit m’n bijna-boek. De uitdaging: zie die kleedkamer 2 maar…
-
Deze week Bob Dylan bij het schrijven. Dit is the getaway song. We never did too much talking anyway. Gewoon briljant. Niet mijn lijf/tattoo. Gevonden op internet, ik ben dol op dit soort tattoos en kan eindeloos rondkijken op http://tattoolit.com/.
-
En ondertussen. Nog steeds vragen mensen mij wel eens hoe het met mijn boek gaat. ‘Ik ben aan het herschrijven,’ zeg ik dan. Misschien klinkt dat wat vaag. Maar het is helemaal niet vaag hoor. Dat gaat van zo: ‘Het kan beter en geiler,’ zegt mijn redacteur. En dan doen we dat ook. Als…
-
Voor het eerst in dit huis kijk ik tv. Een interview met Arnon Grunberg – ‘wat is de volgende stap,’ wordt hem gevraagd, ‘een gezin, het vaderschap?’ De vraag komt nogal out of the blue. Grunberg zegt geen ja of nee. ‘Waar ben je bang voor?’ Ah. Natuurlijk. Deze interviewer weet zomaar tot de essentie door…
-
De Volkskrant bericht vandaag over de schrijfwedstrijd Write Now! en de bundel Ook olifanten moeten door met de vijftien finaleteksten van dit jaar. Volgens de krant komt mijn boek ‘later dit jaar’ uit. Vind ik leuk. Ze hebben geen factcheck met mij gedaan, hoor. En van de website van Write Now hebben ze het ook…
-
In de opmerkingen bij mijn manuscript staan in totaal drie smileys. Dit kan geen toeval zijn.
-
Al het goede komt in drieën. Een nieuwe baan. Een nieuw huis. En vandaag een dik pak in de brievenbus: de correcties op mijn manuscript. Verveling is een doodzonde. Al het slechte komt trouwens ook in drieën.
-
Het is nog geen boek, maar de eerste reacties komen binnen. Een paar collega’s lezen nu mijn eerste versie. Ik printte het op mijn werk en ontdekte dat dat een goede manier is om een boek te beoordelen: steeds een zinnetje lezen als een pagina uit het kopieerapparaat schiet. Snellezen voor dummy’s; de belangrijkste thema’s…
-
Soms zegt iemand: is dat één zin? Hoort daar geen punt of komma? Nee. Lees het maar voor. Ik schrijf op ritme. Als ik niet altijd zo verschrikkelijk veel woorden kwijt moest, was ik waarschijnlijk dichter geworden. Bij het herlezen en herschrijven schrap ik en vul ik aan om het ritme beter en beter te…
-
Na een lange werkdag schop ik m’n hakken uit. Dat feministen ooit bh’s verbrandden, begrijp ik niet zo. Ik zou m’n pumps in het vuur gooien als ik op een dag woest wilde protesteren tegen de opgedrongen symbolen van vrouwelijkheid. En panty’s: ze zijn niet sexy, ze zitten niet lekker, je kunt ze nooit langer…
-
In een tweede ronde van veertig dagen zou ik alles herschrijven. Die veertig dagen, zoals Sylvia Plath ze deed, zoals de vastentijd, zoals tussen Pasen en Hemelvaart, zoals Jezus in de woestijn, het heilige aantal dagen. Maar. Ik wil mezelf niet met Jezus vergelijken ofzo. Dat is nu juist het punt: ik zit niet in…
-
Ik begon ooit eerder een roman. Ik was 18, 19. Teruglezen is lachen. In de proloog staat: Een vrouw moet dingen verzwijgen. Iedere vrouw heeft een lijk in de kast. De mannen met wie ze dingen gedaan heeft die ze niet had moeten doen, waar niemand iets van mag weten. Alleen het lijk weet wie…
-
Vrijdag had ik een vriendin op bezoek. ‘Ik heb wel een grotere tv voor je,’ zei ze toen ze mijn televisie zag. Ik heb een schattig klein teeveetje. Ik hou niet van tv’s waar soaphoofden in close-up groter zijn dan mijn eigen hoofd, dat is eng. Bovendien is mijn huis daar te klein voor. En…
-
Nu vergat ik – door mijn vakantie en het denken in naamvallen, want Vlamingen gebruiken die stiekem nog – te melden dat ik in de afgelopen dagen welgeteld 32 pagina’s van mijn manuscript herlezen heb. Het doel was te komen tot Diepere of Hogere Inzichten en ik laat in het midden of dat gelukt is, maar…
-
We stonden stil op de Brienenoord. De brug ging open en we wachtten tot twee schepen voorbij waren gegaan. Het grote containerschip, dat is de pakjesboot, zegt mijn zoon. Het andere schip, daar zitten de Zwarte Pieten op. Ik zou nu natuurlijk dag en nacht de levens van mijn personages moeten leven en de ene…
-
Dit schiet natuurlijk voor geen meter op. Ja ja, veertig dagen werken & zweten. Oké, als ik thuis ben, kan ik uren schrijven zonder de afleiding te zoeken van internet en televisie. Maandagavond waren dat zo’n tweeduizend woorden. Maar ik ben nooit thuis. Ik heb een baan. Ik heb twee kinderen. Ik heb iets dat…
-
Ik ging douchen, maar het douchescherm was het niet met me eens. Het stortte in. Ik dacht, laat maar zo hangen, scheef en half open, wat zou het. Maar dat was koud. Ik probeerde het ding goed te krijgen. Dus daar stond ik naakt met een douchescherm te vechten. Ik vergat de douche ondertussen uit…
-
De kinderen praten over de bobsleebaan in de Efteling. Ik had het nog niet door, want ik dacht aan mijn boek. Het is 7.15 uur, ik kam mijn haren, zij kleden zich aan en ik denk aan Hella Haasse die bedden opschudt en grote ideeën voor grote romans probeert vast te houden (citaat en vindplaats…
-
Vandaag was de deadline. Ik zei het tegen een collega. ‘Oh jeetje,’ zei ze. In de lunchpauze hadden we het erover of je moet lachen en huilen van boeken of niet. En hoe boos je soms bent als een boek uit is. Maar mijn boek is nog niet af en ook niet uit. Per mail…
-
[vervolg op Bier zuipen en kut roepen] Nu heeft Vasalis ook al haar dagboeken aan het Letterkundig Museum overgedragen. Postuum nog wel. Ik zei je dat het een trend ging worden. Iedereen ruimt z’n zolder op en dumpt al die shit maar bij het museum. Als ik vandaag in een dagboek zou schrijven, maar dat…
-
[vervolg op ‘Het is slechts mijn leven’] Ik fietste alleen, in het donker, in de regen over de Straatweg en ik bedacht dat het voor het eerst in mijn leven was dat ik alleen woonde. Natuurlijk heb ik ook op kamers gewoond. Ik woonde in een huis met tien meisjes en minstens zoveel muizen. We…
-
Lief Letterkundig Museum, Ik heb een paar dozen van zolder gehaald. Als Charlotte Mutsaers haar archief aan jullie schenkt, kan ik niet achterblijven. Mijn debuutroman ligt nog niet in de winkel; het boek is ook nog niet af; maar het archief kunnen we alvast inrichten. In de dozen vindt u kindertekeningen; schoolagenda’s van 1992 tot…
-
Als docent zat ik een keer bij betogen in een 6VWO-klas. Een jongen verdedigde het standpunt: ‘Alle buitenlanders moeten assimileren.’ Na afloop mochten zijn klasgenoten reageren. Een meisje zei: ‘Je doet me denken aan een man met een spastische rechterhand.’ Het heeft er helemaal niets mee te maken, maar ik moest eraan denken toen ik…
-
We waren dan wel op de universiteit, maar ik presenteerde daar mijn niet-wetenschappelijke theorie over literair bloggen. Ik heb de tekst ook niet uitgeschreven, ik deed het zoals ik mijn lessen doe: met een paar trefwoorden op een notitieblaadje waar ik dan niet meer naar kijk. Maar ik zal de belangrijkste niet-wetenschappelijke inzichten over literair…
-
Waarom bloggen? Wat is een literair blog en wat heb ik eraan, wat heb jij eraan? Ik vertel erover op 25 juni in Leiden (onder neerlandici) en hieronder zet ik voor iedereen de links naar mijn favoriete blogs – van mezelf en van anderen. Ook interessant als je nog ‘nieuw’ bent op mijn site. Hoe het allemaal begon.. ..en wat het…
-
Onze vriendschap gaat verder terug in de tijd dan mijn roman. Begon in Leiden, ’99. ‘Als je boek uitkomt, gaan ze natuurlijk wel vragen wat er echt gebeurd is en wat niet. Wat ga je dan zeggen?’ vraagt m’n vriendin. We zitten aan volle borden pasta in hartje Rotterdam, knappe obers, slechte muziek. ‘Dat antwoord…
-
Zaterdag De geiser en ik, wij worden nooit vrienden. Er zijn meer apparaten waarmee ik een nogal matige verstandhouding heb. Auto’s bijvoorbeeld, en stofzuigers. Maar tussen mij en deze geiser gaat het echt heel slecht. Ik denk dat het een generatiekloof is. Dat er niet gewoon een ‘aan’-knop op zit. Geen touchscreen. Geen stand-by. Middeleeuws…
-
Oh ja, ik herinner me die avond goed. Ik kreeg honderd gulden. Ik las twee columns voor. Ernest van der Kwast was er ook, en Jacob van Duijn, en Ayatollah Musa. Passionate vulde voor een half uurtje het programma van De Avonden. Ik las veel te snel, maar het was ook de eerste keer dat…
-
Straks breng ik weer een stapel boeken terug naar de bibliotheek. Bibliotheekboeken hebben iets wat andere boeken niet hebben: een kaartje voorin met een samenvatting van één zin. Die zin wordt niet bedacht door de schrijver, niet door de uitgever, niet door een recensent van NRC of VK, ik weet eigenlijk niet wie ‘m bedenkt.…
-
Ik had een baas, laat ik hem Willem noemen want zo heette hij ook echt. Elke maandagochtend liep hij mijn kantoor binnen: “Goeiemorgen Michelle! Hoe was je weekend? Nee, ik hoef het niet echt te weten hoor.” En als we daarom allebei gelachen hadden, was hij weer weg. Sinds een paar maanden krijg ik elke…
-
Dag 1 Naar de watervallen en terug: 38 minuten. Het pad naar de watervallen is bevolkt door mensen die vroeger een roze strippenkaart in de portemonnee zouden hebben gehad: 65-plussers en ouders met jonge kinderen. Een man en vrouw zitten samen op een tandem, een aanhanger met twee peuters hangt erachter. Ze zijn gestopt zodat…
-
Tijdens mijn lunch had ik een date met Tattoo Jan. Ik stond in de agenda genoteerd als ‘opknapper’. Het is een woord dat makelaars eufemistisch gebruiken voor door en door verrotte en onbewoonbaar verklaarde woningen. Maar dat terzijde. De tatoeage is gezet in het magische jaar 2000, waarover ik een boek schrijf. Het magische was…
-
Zo schrijf ik ook: in een schrift, op de bank, leuke man op het andere eind van de bank, journaal kijkend, converserend. Dit is het werk van gisteravond. + nog meer bladzijden. En als je denkt dat het lelijk geschreven is, dan moet je de bladzijden eens zien die ik forenzend volschrijf – alleen…
-
Als ik één seconde niet meer weet wat ik moet schrijven, dan check ik m’n Twitter, m’n mail, m’n werkmail en de bezoekcijfers van m’n blog in de hoop dat iets nieuws me ineens zal inspireren, terwijl ik weet dat het nooit meer zal opleveren dan dat ik urenlang ga zitten mailen en twitteren en…
-
Schrijven is met Lego spelen. Ik bouw een huis, ik zoek de poppetjes uit. Je kunt ze een andere broek en trui aantrekken, zelfs een andere kop en handen, ik zet ze bij elkaar in een kamer en kijk wat ze gaan doen. Nu heb ik eigenlijk maar een beperkte set poppetjes, het was een…
-
Pst. Ik schrijf een boek. Voor wie het nog niet wist, want dankzij Twitter en mijn moeder weet eigenlijk iedereen het al, maar het is dus echt waar: ik schrijf een boek. Mijn debuutroman komt uit bij L.J.Veen en verschijnt eind dit jaar, hoop ik. Zodat je het op je lijstje kunt zetten voor Sint…
-
Michelle van Dijk, 2 februari 2011
-
Als ik een boek schrijf, gewoon puur hypothetisch, als ik een boek schrijf, dan zou ik mijn uitgever af en toe zulke opmerkingen toeslingeren bij het corrigeren van de drukproeven:
-
Op dit eiland kun je doen alsof de rest van de wereld niet bestaat, er niet toe doet. Als de overzijde brandt, is hier nog geen vuur. Niets aan de hand. Vaker kwamen er plagen naar het eiland. Vanuit de lucht: het water, de Duitsers. Nu de duisternis. Water kleurt rood als bloed. Maar het…
Michelle van Dijk 