Categorie: Berichten
-
Ik ben geen vertaler, maar dit is mijn favoriet: Bring back Mom, mijn allerlievelingste gedicht, van Margaret Atwood en ik moest ermee aan de slag. Het is nog work in progress, dus verbeteringen zijn zeer welkom. Je mag ook gewoon het gedicht lezen (download pdf, origineel en mijn vertaling: Breng mama terug – Margaret Atwood),…
-
‘Kies verstandig,’ zei een van de tien politieke flyeraars die ik vandaag op het station zorgvuldig uit de weg ging. Vroeger was het ‘snoep verstandig’. Dat zijn de politici van nu vergeten. Mijn dochter kwam zaterdag met kiespijn thuis van een verkiezingsmarkt waar mijn broer achter een SP-kraampje stond. Ze had veel snoep gekregen en…
-
Ik kom voorlezen op Geen Daden Maar Woorden. 6 oktober, in Rotterdam, in de schouwburg. In de kleedkamer met andere jonge helden die ooit Write Now! hebben gewonnen. Wil je niet missen. Heel GDMW wil je natuurlijk niet missen, maar dit ook niet. Natuurlijk lees ik een stuk voor uit m’n bijna-boek. De uitdaging: zie die kleedkamer 2 maar…
-
Beste VVD-postermakers, hadden jullie niet beter een komma kunnen zetten tussen ‘straat’ en ‘niet’? Nu zie ik steeds een agent voor me die zijn bureautje midden op straat heeft gezet met bureaustoel, laptop, leeslamp en wachtruimte erbij, zodat hij daar zijn bureauwerk kan doen. Ik vind ook dat dat niet hoort.
-
Klas 5H vroeg me wat een nuancering is. Wel, bijvoorbeeld: SGP-lijsttrekker Kees van der Staaij zegt in Wat Kiest Nederland (tv-programma op RTLZ, vroeger waren SGP-mensen tegen de televisie, maar dat ligt nu wat genuanceerder) dat er na een verkrachting maar een kleine kans is op een zwangerschap. Hij zou een nuancering bij dit standpunt…
-
Alle muren zijn wit in dit huis. Alle plafonds ook. De vloer ook – behalve in de badkamer, waar een oude, vervaagde granito vloer met niet weg te poetsen roestvlekken misschien wel het oudste onderdeel van dit huis is. De deuren zijn wit, de koelkast is wit, de bank is wit. Ik vind dat fijn.…
-
Dit boek moet je kopen, want: met privé-foto’s. Ik hoop ook met snor.
-
‘Vrolijkheid moet SBS redden,’ kopte Spits gisteren. Remko van Westerloo vertelt hoe hij SBS gaat vernieuwen: ‘Ik vind het heel erg leuk om te anticiperen op waar de kijker behoefte aan heeft, en waar het tijd voor is. Nu is dat vrolijkheid, escapisme, veel humor en positiviteit. Dat houdt in dat we niet meer alleen…
-
Dames en heren, ik presenteer u mijn verkiezingsprogramma. Ik dacht, ik doe ook maar eens een gooi naar het hoogste ambt, want de leraar is zo ondergewaardeerd en de minister-president nog niet. Dat is natuurlijk het eerste waar ik verandering in zou brengen. Maar ik heb een veel belangrijkere agenda, een partijprogramma dat helder en…
-
In Marseille was ik in gesprek met mijn host over boeken en strips. Hij dacht niet dat wij Asterix en Obelix konden begrijpen. ‘Het is zó Frans!’ Allerlei verwijzingen naar typisch Franse begrippen en ideeën, die zouden wij niet kunnen snappen. Hij had gelijk. Sommige Franse dingen begrijp ik niet. Andere dingen begrijp ik heel…
-
Je zou maar een vrouw zijn die aan sport doet. Ik bedoel sport niet als ‘een uurtje fitness in de week om weer in bikini te kunnen’. Ik bedoel sport niet als ‘dat wat mannen doen, maar dan in een softere versie’. Ik bedoel sport niet als ‘aangenaam tijdverdrijf om daarna weer onze typisch vrouwelijke…
-
Deze week Bob Dylan bij het schrijven. Dit is the getaway song. We never did too much talking anyway. Gewoon briljant. Niet mijn lijf/tattoo. Gevonden op internet, ik ben dol op dit soort tattoos en kan eindeloos rondkijken op http://tattoolit.com/.
-
Hoi mam, Ik ben weer thuis. Ik heb een zeepje voor je meegebracht. Gisteren landde ik op Rotterdamse grond. Voor me in het vliegtuig zat een peuter, een meisje met blonde krullen en blauwe ogen. Ze had bijna twee uur lang aan één stuk door gehuild. Iedereen in het vliegtuig had zich om haar bekommerd.…
-
Hoi mam, Bedankt voor je tips over de aardige mannen. Ik zal beter opletten. Ik kijk nu vooral naar aardige vrouwen. Had ik al verteld dat ik op tv ben geweest? Ik weet niet wanneer en op welke zender. Maar goed, er was een cameraman op het strand. Hij filmde vooral vrouwen en maakte even…
-
Hoi mam, Ik heb het hier geweldig naar m’n zin. Je maakt je misschien druk om mijn solo-couchsurftrip, maar iedereen is zó aardig voor me. Mijn eerste host heette Lio. We hadden hele interessante gesprekken. Hij vertelde me dat hij in ‘the story of Polly Amur’ geloofde, maar ik weet helemaal niet wie dat is?…
-
Het is zomervakantie. Overdag ben ik moeder en ‘s avonds werk ik aan mijn boek. Met muziek aan. De komende blogjes zijn plaatjes/praatjes uit de soundtrack of my life. Klik maar op het plaatje en dan hoor je ze ook . Halverwege de jaren negentig hing ik wel eens met een groep neo-hippies op het…
-
Het is zomervakantie. Overdag ben ik moeder en ‘s avonds werk ik aan mijn boek. Met muziek aan. De komende blogjes zijn plaatjes/praatjes uit de soundtrack of my life. Klik maar op het plaatje en dan hoor je ze ook . Midden in de nacht begint ze te roepen: ‘Mama! Mamaaa! Mamaaa!’ Ik ren halfnaakt…
-
Het is zomervakantie. Overdag ben ik moeder en ‘s avonds werk ik aan mijn boek. Met muziek aan. De komende blogjes zijn plaatjes/praatjes uit de soundtrack of my life. Klik maar op het plaatje en dan hoor je ze ook . Ik kom terug van een weekendje Veluwe. Op de deur zit een post-it: er…
-
Het is zomervakantie. Overdag ben ik moeder en ’s avonds werk ik aan mijn boek. Met muziek aan. De komende blogjes zijn plaatjes/praatjes uit de soundtrack of my life. Klik maar op het plaatje en dan hoor je ze ook :). Vorig jaar was ik alleen op trip in Berlijn. Ik liep rond in Tacheles. Ergens…
-
Bloggen brengt je veel moois. Lieve reacties. Een boekcontract. En: de statistieken. De bezoekcijfers, maar het allermooist: de zoektermen. Pure poëzie. Veel mensen stellen Google vragen. Of ze gooien een probleem in de Google (Bush & the Google, check dit filmpje) en verwachten dat er een oplossing uitkomst. Dat is op zich nog niet zo…
-
Alles wat ik ben is in mijn berging. Alles wat ik was: schoolrapporten. Videobanden met amateurtoneel. Alles wat ik ooit geschreven of getypt heb en met getypt bedoel ik dan ook: op een analoge typemachine. Cassettebandjes met Nirvana, Pearl Jam, Beck en m’n eerste radio-optredens. Ordners vol met studiemateriaal van vijf jaar Nederlandse Taal-en Letterkunde…
-
We zitten in de keuken en onderwerp van gesprek is de #wienzebek die Sophie Walraven van me schilderde. Sophie Walraven schildert de foto’s die mensen op hun Twitterprofiel hebben staan en laat haar volgers raden: wienzebek is dit? Die bek kun je dan ook kopen, dus ik heb een origineel portret van mezelf, gemaakt door een…
-
Natuurlijk is mijn nieuwe huis superstylish, 100% VT Wonen en compleet Jan des Bouvrie en vintage retro brocante meets IKEA-hacks ingericht. Maar de buitenkant ziet er ongeveer zo uit: Op mijn bellenbord ben ik de enige Nederlandse naam. Aan de achterzijde van het blok is mijn balkon maar een beetje sneu zo zonder schotel. Wijk nr 2…
-
De verhuizer had schouders zo groot als kinderhoofden. Onder zijn arm zou je kunnen wonen. Mijn dochter zag het ook. Ze was behoorlijk onder de indruk. Of toch niet echt. ‘Om te verhuizen moet je heel sterk zijn. Papa kan ook verhuizer worden. Hij heeft net zulke spierballen. Net als Popeye.’ Ik beaamde dat volledig.…
-
In de opmerkingen bij mijn manuscript staan in totaal drie smileys. Dit kan geen toeval zijn.
-
Al het goede komt in drieën. Een nieuwe baan. Een nieuw huis. En vandaag een dik pak in de brievenbus: de correcties op mijn manuscript. Verveling is een doodzonde. Al het slechte komt trouwens ook in drieën.
-
We zitten in de tram. De kinderen gillen altijd als we langs m’n werk komen. Ik vertel ze dat ik ergens anders ga werken. ‘Waarom?’
-
Nee, het is geen smoesje: om dit artikel voor te bereiden moest ik echt heel veel filmpjes op Youtube en oude dvd’s bekijken. Dat was toevallig erg leuk en ik was er meer tijd mee kwijt dan met het schrijven zelf, maar vooruit. Natuurlijk wisselde ik ook van gedachten met mijn collega’s: ‘Je moet ’s…
-
Terwijl ze de hars rondom m’n wenkbrauwen smeert, vraagt ze: ‘Snor ook?’ ‘Eehh…’ ‘Je hebt veel haar.’ ‘Ja? Ja-ha. Ik heb veel haar. Maar is het dan niet rood morgen? Ik heb wel een sollicitatiegesprek.’ ‘Waaat? Nee joh! Is niet rood als je het goed doet. Weet je hoe lang ik dit al doe? Al…
-
Cadeautje van mijn collega’s. Lief hè.
-
Bloggen brengt je veel moois. Lieve reacties. Een boekcontract. En: de statistieken. De bezoekcijfers, maar het allermooist: de zoektermen. Pure poëzie. Veel mensen stellen Google vragen. Of ze gooien een probleem in de Google (Bush & the Google, check dit filmpje) en verwachten dat er een oplossing uitkomst. Dat is op zich nog niet zo…
-
Zoek een mooi stuk dijk. Belangrijk: je hebt wat meters onderaan de dijk nodig om uit te kunnen rollen. En zoek een stuk uit met veel gras. Ook moet dat stuk gras zeker vijf meter breed zijn, van boven tot onder groen zonder onderbrekingen van asfaltpaadjes of planten. Je rolt namelijk niet altijd recht naar…
-
Vorig jaar haalde ik mijn rijbewijs zodat ik ook alleen naar de camping kon rijden. Niet omdat ik alleen was, daar was nog helemaal geen sprake van. Maar ik had zoveel vrije dagen met mijn luxe onderwijsbaantje en je moet toch wat met je vrije tijd en je kinderen. Dus soms gingen we met z’n…
-
Bloggen brengt je veel moois. Lieve reacties. Een boekcontract. En: de statistieken. De bezoekcijfers, maar het allermooist: de zoektermen. Pure poëzie. Veel mensen stellen Google vragen. Of ze gooien een probleem in de Google (Bush & the Google, check dit filmpje) en verwachten dat er een oplossing uitkomst. Dat is op zich nog niet zo…
-
Vanuit mijn woonkamer zie ik de hele wereld. Ik zie de Rotte, ik zie de ring van Rotterdam. De Bezorgbeer rijdt hier heel vaak langs, maar nog veel vaker zie je begrafenisauto’s. Op zaterdagen denk ik: zijn er zoveel mensen dood of gaan ze wat langere ritjes maken omdat de auto’s dat nodig hebben? Ik…
-
Ik gooide mijn sporttas neer en pakte mijn fiets met kinderzitjes uit de berging. Toen ik mijn tas op m’n rug zwaaide, kwam de buurman binnen. In strakke outfit, met z’n racefiets, hijgend. ‘Goedemorgen,’ zei hij. ‘Ja,’ zei ik terug, want ik was met m’n hoofd ergens anders. En omdat ik dacht: ‘Waar is hij…
-
Like the singing bird and the croaking toad, I’ve got a name… Nieuw: Michelle van Dijk. Fris & fruitig en veel moeilijker te vinden met Google dan Michelle Verheij. Maar het is maar een naam. Vanaf nu blog ik niet meer op www.mverheij.wordpress.com. De virtuele witte kamer is verhuisd naar www.dewittekamer.wordpress.com, alle oude berichten zijn meeverhuisd.…
-
Ik fiets in de regen, het is ijskoud. Achterop zit mijn dochter, ik breng haar van een kinderfeestje naar de tandarts. Ik trap keihard door omdat het pokkeweer is, ik zie niets omdat ik juist vandaag geen lenzen in heb, m’n bril zit vol druppels. Dochter zit relaxed achterop, ik hou haar uit de wind,…
-
2 Ik wilde iets anders vertellen: mijn kinderen lezen graag. Mijn zoon van zeven leest nu het liefst strips (Asterix en Obelix en stripboeken van Disney films), mijn dochter van vijf heeft graag sprookjesboeken. Die lees ik haar natuurlijk voor. Hoe kinderen helemaal weg kunnen zijn in een verhaal, dat is het mooiste wat er…
-
1 Als moeder, schrijver en leraar Nederlands heb ik al jaren een simpele droom voor het onderwijs: geef elk kind één keer per jaar een goed boek cadeau. (Of twee.) Weg met het Made-in-China-plastic dat ze met Sinterklaas krijgen, weg met de stichtelijke geschenken met Kerst (op Bijzondere scholen, weetuwel), de bedankcadeautjes voor ouders (kaarsjes…
-
Het was een studentenkamer met een Perzisch tapijtje en een platenspeler. Uitzicht op de Westhavenkade en de Maas. Hij draaide urenlang plaatjes, volgens mij vooral David Bowie. Hij zong ineens mee met de muziek: I’m in the mood for love. En we zoenden.* In die tijd had je nog geen Google en als je dan een…
-
De buurvrouw doet voor mij de portiekdeur open zodat ik binnen kan wachten op de makelaar. De vorige keer was ze er ook, een kleine Hindoestaanse vrouw. Ik vertel dat ik het huis voor de tweede keer kom bekijken en ik vraag hoe het is om hier te wonen – ik bedoel: ‘Heb je vervelende…
-
De makelaar heeft mazzel, want de zon schijnt. Het huis ziet er lichter en groter uit – maar daar trap ik niet in. Het is helemaal niet groot, het is klein maar duur omdat het in een gewilde wijk ligt. Maar ik wil die wijk niet, het is te ver van de stad en te…
-
Ik maak een praatje met de buren. ‘Kom je dit huis bekijken?’ Ze wijzen naar een benedenwoning. ‘Nee, boven.’ De makelaar komt net aangereden. Ze haast zich om parkeergeld te betalen. Makelaars zijn nooit te vroeg. In het trappenhuis ruikt het naar wierook. We lopen de trappen op naar de derde verdieping. De makelaar moet…
-
Ik wil dit huis. De Oostblokkers zijn hier al langs geweest. Alles is opgeknapt, glad gestuct en gewit. De slaapkamers zijn groot. Uitzicht op bomen. Uitzicht op een basisschool – maar ik ben toch nooit thuis tijdens schooluren. De makelaar, een klein mannetje, zegt dat het zo goedkoop is vanwege de straat. Ik ben toevallig dol…
-
Ik wachtte op de makelaar. Ze was tien minuten te laat. Ze zag eruit zoals ik, maar dan tien jaar ouder. Toen ze er was, liep ze gelijk naar boven. Halverwege de trap mompelde ze: ‘Ja. Zoals je ziet. Eigen opgang.’ Boven bleken alle kamers veel vierkanter dan op de foto’s van Funda – want…
-
Het heeft acht maanden geduurd, maar ik ben eraan gewend om de tafel voor drie te dekken in plaats van voor vier. Als ik de lamellen ’s ochtends opendoe – ik woon in het Huis met de Lamellen, zeg ik altijd, er is in deze straat maar één huis met lamellen – zie ik de…
-
Voor jou het vuurwerk. Voor jou het nieuwe jaar. Voor jou de beste wensen, de goede voornemens. Voor jou elk jaar het nieuwe jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen. We knallen het kwade weg voor jou en iedereen doet mee. Voor jou: oliebollen en verjaardagstaart. Voor mij de herinnering, (7 jaar geleden,) die nacht dat jij…
-
When the Lord made me He made me a ramblin’ woman
-
‘Hebben jullie nog ruimte voor een spoedje?’ vroeg de verloskundige. Ze hing aan de lijn met het ziekenhuis. Even later gaf ze ons instructies: ‘Ik rij achter jullie. Als er iets is, zet je de auto aan de kant, dan stop ik ook.’ ‘Oooh nee!’ zei ik. ‘We gaan helemaal niet stoppen onderweg!’ We zaten…
-
Na een lange werkdag schop ik m’n hakken uit. Dat feministen ooit bh’s verbrandden, begrijp ik niet zo. Ik zou m’n pumps in het vuur gooien als ik op een dag woest wilde protesteren tegen de opgedrongen symbolen van vrouwelijkheid. En panty’s: ze zijn niet sexy, ze zitten niet lekker, je kunt ze nooit langer…
-
Ik ben zo’n moeder. Ik ga niet mee op schoolreis (ze vragen me niet eens). Ik ben geen luizenouder. Kleuterspeelgoed schoonmaken? Nope. Boterhammetjes smeren bij het Paasontbijt? Ook niet. Mij vind je niet met een kerstmuts op achter de koffie- en theekraam na de jaarlijkse kerstviering. Ik weet het. Het is slecht. Dat vindt onze…
-
Ik had vroeger een boek met de titel Moeder, ik verveel me niet. In het boek stonden 1001 dingen die je kon doen als je je verveelde. Een walkietalkie maken van twee blikjes. Naar de lucht staren en de wolken benoemen (stapelwolken, sluierwolken). De namen van planeten uit je hoofd leren. Ik haalde net mijn…
-
Er was een kerstmarkt in de kringloopwinkel. Gisteravond beweerde ik nog tegen iemand dat ik daar niet aan deed, kaarsjes enzo in huis. ‘Ik hou niet van sfeerverlichting,’ zei ik. ‘Ben jij wel een vrouw?’ ‘Nee.’
-
Ik begon ooit eerder een roman. Ik was 18, 19. Teruglezen is lachen. In de proloog staat: Een vrouw moet dingen verzwijgen. Iedere vrouw heeft een lijk in de kast. De mannen met wie ze dingen gedaan heeft die ze niet had moeten doen, waar niemand iets van mag weten. Alleen het lijk weet wie…
-
Ik dacht dat er geen foto’s waren van mij en mijn eerste vriendje. In die tijd maakte je nog niet overal foto’s van – en in de meeste gevallen was dat maar goed ook. Niet alles moet in beeld gevangen worden voor de eeuwigheid, juist niet. Natuurlijk was het leuk geweest, voor het jeugdsentiment, voor…
-
Geen tijd om te bloggen. Werken, eten, schrijven. Sporten, drinken, slapen. En in het weekend mag ik chillen met m’n kinderen. Dit is de zaterdagmiddagchill. Hou ik van.
-
Midden in een expertmeeting over taal in het MBO vroeg de vrouw die naast mij zat: ‘Ben je geknepen of was het uit liefde?’ Ze wees naar de blauwe plek op mijn arm. Het was nogal warm daar, ik zat er in een T-shirtje. Ik kende haar niet en zoiets zou een moeder of collega…
-
We reden terug onder een regenboog zoals je die alleen bij de Troetelbeertjes ziet. Dat leek me een mooi begin voor een niet al te lange autorit, maar ik had toch moeten weten dat zulke voortekenen alleen in tekenfilms bestaan. In werkelijkheid reed ik op gebrekkige Belgische N-wegen met een Tomtom die dienst weigerde, een…
-
October road is een tv-serie waarvan een half seizoen is uitgezonden op Net 5, totdat het eruitgeknikkerd werd omdat waarschijnlijk niemand keek (behalve ik). De serie gaat over een auteur die terugkomt in zijn geboortedorp, waar hij tien jaar geleden vertrok. Alleen: hij heeft al z’n oude vrienden grandioos weggeschreven als ongelofelijke sukkels in zijn…
-
De zomer leek dit jaar verdraaid veel op een herfst. Ik gaf les op de Zomerschool, een programma met extra lessen Nederlands voor mbo-studenten. Elke dag fietste ik in een zomerjurkje in de regen naar huis. Fotograaf Hans Stakelbeek maakte foto’s voor het mbo-blad Backstage. Ik stuurde mijn studenten de stad in met een opdracht.…
-
Ik ontmoette twee Russische studenten. We spraken met elkaar in gebrekkig Engels. Over hun land, over mijn land. ‘If it isn’t religion, what is it that connects your people?’ vroeg Sergej. Ik had natuurlijk moeten antwoorden ‘Liefde’ of ‘Geert Wilders’. Ik vroeg wat zij wilden doen, na hun studie. Hoe zou hun leven eruitzien? It’s Russia,’…
-
In Mijn dagboek van Bridget Jones zou ik vandaag schrijven over mijn verjaardag. Over hoe mijn dochter over mijn feestjurk (alleen handwas) kotste en hoe ik rond half vijf vannacht door de stad liep omdat m’n zus ervandoor was gegaan met mijn fiets- en huissleutels. In de kroeg was ook een meisje dat haar twintigste…
-
Fucking dertig jaar geleden werd ik geboren in the sunshine state of Vlaardingen-Holy, op een steenworp afstand van het paradijselijke Holywood. De wereld was niet meer dan een jaren zeventig-dekbed, een moederlijke borst en twee zussen boven de wieg. Maar dat is dertig jaar geleden. Er zijn vast betere redenen om je te bezatten,…
-
Ik ging douchen, maar het douchescherm was het niet met me eens. Het stortte in. Ik dacht, laat maar zo hangen, scheef en half open, wat zou het. Maar dat was koud. Ik probeerde het ding goed te krijgen. Dus daar stond ik naakt met een douchescherm te vechten. Ik vergat de douche ondertussen uit…
-
De kinderen praten over de bobsleebaan in de Efteling. Ik had het nog niet door, want ik dacht aan mijn boek. Het is 7.15 uur, ik kam mijn haren, zij kleden zich aan en ik denk aan Hella Haasse die bedden opschudt en grote ideeën voor grote romans probeert vast te houden (citaat en vindplaats…
-
[vervolg op Bier zuipen en kut roepen] Nu heeft Vasalis ook al haar dagboeken aan het Letterkundig Museum overgedragen. Postuum nog wel. Ik zei je dat het een trend ging worden. Iedereen ruimt z’n zolder op en dumpt al die shit maar bij het museum. Als ik vandaag in een dagboek zou schrijven, maar dat…
-
[vervolg op ‘Het is slechts mijn leven’] Ik fietste alleen, in het donker, in de regen over de Straatweg en ik bedacht dat het voor het eerst in mijn leven was dat ik alleen woonde. Natuurlijk heb ik ook op kamers gewoond. Ik woonde in een huis met tien meisjes en minstens zoveel muizen. We…
-
Lief Letterkundig Museum, Ik heb een paar dozen van zolder gehaald. Als Charlotte Mutsaers haar archief aan jullie schenkt, kan ik niet achterblijven. Mijn debuutroman ligt nog niet in de winkel; het boek is ook nog niet af; maar het archief kunnen we alvast inrichten. In de dozen vindt u kindertekeningen; schoolagenda’s van 1992 tot…
-
DVD’s vergeten. Ernstige verstoring van het ochtendritueel dat normaal zo verloopt: 7.00 uur, ‘Mogen we een filmpje kijken, mam?’ Moeder rolt uit bed, tippelt in de ochtendkou naar de tv, zet tv en dvd-speler aan, installeert zoon en dochter op de bank onder een warm dekbedje, geeft de afstandsbediening aan zoon en rent terug naar…
-
Wie zei je dat het comfortabel zou zijn, dit leven, de liefde, dacht je dan echt dat.. Nee, ik denk niets. Ik denk aan slippers, ze zijn mooi of comfortabel, maar nooit allebei. Ik liep deze week op straat, op slippers, in een jurk die keurig knieën en ellebogen bedekte, maar toch was er een…
-
Mijn kinderen zijn dol op Saroma. Hoe Jamie Oliver ik ze ook wil opvoeden, ze houden van kloppudding zoals ze ook van witte bonen in tomatensaus houden. Vandaag was ik met een groep mbo-studenten in een Rotterdamse museumwoning. In een vitrine met oude huishoudelijke parafernalia lag dit boekje: Tips om uw SAROMA pudding zonder koken…
-
Als de kinderen hier een weekend geweest zijn (dit verhaal start in medias res, maar een goede lezer begrijpt dat wel), hebben alle spullen een andere plaats gekregen. Er is een voetbal verdwenen en er ligt een pak knutselpapier uitgestort op de slaapkamervloer. Op een klein IKEA-bijzettafeltje staat nu de laptop met drie snoeren eraan,…
-
Een paar dagen Berlijn, de hoogtepunten: In de jeugdherberg bleek ik een slaapkamer te delen met zeven Griekse jongemannen. Iemand zei: ‘Je moet naar Tempelhof gaan. Dat is geweldig.’ Ik stapte uit bij metrostation Tempelhof en zocht naar de ingang. Een oude vrouw sprak me aan, ze wilde me op weg helpen. Ze pakte m’n…
-
Michelle van Dijk, 1 augustus 2011
-
Eindelijk, er is weer zon. We kunnen naar buiten. Michelle van Dijk, 25 juli 2011
-
Drie weken camping, de feiten: Scooby-doo, leuk als het regent. Maar ik snáp het gewoon niet. Na drie weken slaat de verveling keihard toe. Ook hogere vormen van escapisme, zoals het lezen van de Cosmo, Viva of Flair helpen daar niet aan. Ik citeer steeds vaker mijn moeder: ‘Ja, zeg, ik heb ook vakantie.’ Er…
-
Michelle van Dijk, 12 juli 2011
-
Michelle van Dijk, 11 juli 2011
-
Veelgestelde vragen 1: Waar schrijft u? Aan de picknicktafel. Overdag in bikini. Op een collegeblok van de Bas. Met een roze pen. En gemiddeld vier kinderen die de tuin in en uit lopen. Maar dat zou morgen weer heel anders kunnen zijn, afhankelijk van het weer, beschikbaar papier, is de pen nog terug te vinden, en de…
-
Michelle van Dijk, 6 juli 2011
-
Michelle van Dijk, 4 juli 2011
-
Grote Vakantie. Minder online, meer buiten. Minder schrijven, meer lezen. Minder woorden, meer foto’s. Ik heb twaalf boeken bij me en ik betwijfel of dat genoeg is voor vier weken. Dit is de eerste (en ik heb ‘m al uit). Michelle van Dijk, 3 juli 2011
-
Er zijn schrijvers die hun baan opzeggen om een meesterlijke debuutroman te schrijven. Ik ken er één, maar niemand anders kent hem, hij heeft namelijk ook na een paar jaar nog steeds geen boek uit. Dus ik heb een baan, een fatsoenlijke 9-tot-5-baan in het onderwijs, ik werk op een zekere afdeling van een zeker…
-
Op Vaderdag zeiden mijn kinderen versjes op bij zelfgemaakte cadeautjes. Ze hadden allebei een zonneklep gemaakt, handig hè? En ze hadden allebei een ander versje geleerd, m’n dochter van vier jaar (groep 1) een korter versje dan m’n zoon van zes jaar (groep 2). En dit is wat er gebeurde:
-
Zaterdag De geiser en ik, wij worden nooit vrienden. Er zijn meer apparaten waarmee ik een nogal matige verstandhouding heb. Auto’s bijvoorbeeld, en stofzuigers. Maar tussen mij en deze geiser gaat het echt heel slecht. Ik denk dat het een generatiekloof is. Dat er niet gewoon een ‘aan’-knop op zit. Geen touchscreen. Geen stand-by. Middeleeuws…
-
Ik vond het altijd heel belangrijk: lekker achter je bureau kunnen zitten. Verantwoord lekker, bedoel ik. Dat je na een paar uur, een hele werkdag, een hele werkweek, nog steeds lekker zit. Ik schreef mijn scriptie, ik schreef in de avonduren en deed twee dagen per week nogal rsi-gevoelig werk (dtp). Dus toen ik voor…
-
Oh ja, ik herinner me die avond goed. Ik kreeg honderd gulden. Ik las twee columns voor. Ernest van der Kwast was er ook, en Jacob van Duijn, en Ayatollah Musa. Passionate vulde voor een half uurtje het programma van De Avonden. Ik las veel te snel, maar het was ook de eerste keer dat…
-
Vrijdag Het Land van Laaf ligt schuin tegenover mij. Ik kijk naar de mislukte tuinkabouters vanuit mijn tuin. De overburen kwamen twee weken geleden pas voor het eerst naar de camping. Toen begonnen ze met het oppoetsen en uitstallen van het spul. Mijn overburen zijn Schiedammers, maar daar hoor je mij verder niet over. Die…
-
M’n dochter en ik spelen een potje voetbal, dat wil zeggen: zij is keeper en ik schiet de bal recht en zachtjes over de grond in haar handen, want zo hoort het. Zegt zij. Daarna rolt zij de bal professioneel uit, als een echte keeper. Ik zat ooit op voetbal en we hadden een Patty…
-
Ik woon in een wijk van glas-in-lood versus kunststof en autochtone Dordtenaren versus import-Polen. Er gebeurt hier nooit wat. Er zijn buurtfeesten met suikerspinnen en drumbands, er staat wel eens te veel afval naast de containers, er staan wel eens te veel auto’s dubbel geparkeerd bij de supermarkt, er komen vaak schoorsteenvegers aan de deur…
-
Dag 10 Op Koninginnedag hebben we poppenkastpoppen gekocht, dus ik duik ’s avonds achter de bank voor een verhaal. Ooit vierde ik met mijn ouders vakantie op een gereformeerde camping waar de poppenkast het hoogtepunt van de dag was. Ik ken het liedje nog: Jan Klaassen, Jan Klaassen, Jan Klaassen ben je thuis? Doe open…
-
Dag 7 Het is pas erg als je bloedt. Ik weet niet hoe lang kinderen dit blijven geloven, maar mijn zoon weet het zeker en hij heeft bloed. Hij gilt de hele camping bij elkaar. Nu hebben we een logistiek probleem: ik moet hem met zijn bloedende arm van de speeltuin naar de caravan fietsen,…
-
Dag 4 De belangrijke dingen in het leven: De glijbaan schoonmaken. De tuin sproeien. ’s Middags in de speeltuin, in het gras, in de zon, met Henry James’ The Turn of the Screw. Het is natuurlijk heel fijn om zo te lezen. Zo zomers. Maar na vier bladzijden deed ik mijn ogen dicht. Ik luisterde…
-
Dag 1 Naar de watervallen en terug: 38 minuten. Het pad naar de watervallen is bevolkt door mensen die vroeger een roze strippenkaart in de portemonnee zouden hebben gehad: 65-plussers en ouders met jonge kinderen. Een man en vrouw zitten samen op een tandem, een aanhanger met twee peuters hangt erachter. Ze zijn gestopt zodat…
-
Ik ben een mooiweerloper. Zodra het rond de vijftien graden is, maak ik lange lunchwandelingen door het Oude Noorden. Dit weekend trok ik mijn hardloopschoenen uit een krat vol schoenen in de berging. Ze hadden er een half jaar uitgerust van mijn inspanningen. M’n dochter dook ook tussen de oude schoenen. ‘Mag ik die aan?’…
-
Als je in Dordrecht gaat fietsen, kom je altijd op water uit. De Kop van het Land. Het Drierivierenpunt. Tunnels, bruggen en waterbussen helpen ons van het eiland af, maar Dordtenaren blijven eilanders. Mensen die gefascineerd naar het water staren en graag op eigen land blijven. Ik was wat gaan fietsen en kwam op de…
-
Ik ga op reis en neem mee: Michelle van Dijk, 15 april 2011
-
Zoon Verheij (6 jaar, groep 2) schrijft ook een boek. Het is een kasteelroman en het verschijnt in een gelimiteerde oplage van 1. Voor zijn vriend Daan die gaat verhuizen en/of jarig is (echt, ik probeer het allemaal bij te houden). Het boek is geïllustreerd, full-colour en er zitten ook nog stickers in. Het verhaal…
-
Tijdens mijn lunch had ik een date met Tattoo Jan. Ik stond in de agenda genoteerd als ‘opknapper’. Het is een woord dat makelaars eufemistisch gebruiken voor door en door verrotte en onbewoonbaar verklaarde woningen. Maar dat terzijde. De tatoeage is gezet in het magische jaar 2000, waarover ik een boek schrijf. Het magische was…
-
Vertel me waarom jij altijd te laat komt – en waarom ik altijd wacht Vertel me, wat denk jij, stel je voor dat iemand een biografie over je schrijft, dit is jouw leven in tachtig jaar en 350 pagina’s. Schrijf mijn hoofdstuk. Schrijf het deel waarin ik mag bestaan. Zeg me dat ik meer ben…
-
In de nachttrein geneert niemand zich meer. Niet voor uitgelopen make-up of vermoeide gezichten, niet voor zijn lijf. Het is te laat om netjes te zitten. Een meisje zit onderuitgezakt, zo ver onderuitgezakt dat ik het liggen zou noemen. Achter haar zit een stelletje muziek te luisteren. Of hij luistert en zij slaapt, of zij…
-
Ik kom uit Vlaardingen. Ik ben er geboren en woonde er zeventien, bijna achttien jaar. Alex Boogers gebruikt dezelfde stad als decor in zijn romans: ‘Het stonk er altijd.’ Dat is inderdaad een van de belangrijkste kenmerken van Vlaardingen. Het is gek als je een roman leest over (bijvoorbeeld) de buslijn waarmee ik elke week…
-
Op maandag vertelt een man wat hij dat weekend gedaan heeft. ‘Hard werken’, zegt hij. De jonge vrouw die met hem de lift instapte, zegt: ‘Oh?’ op een toon die medeleven of medelijden suggereert. Maar de man vertelt graag over zijn weekend hard werken. ‘M’n dochter heeft een nieuw huisje en ik help haar verbouwen.…
-
Het schijnt zo te zijn, of mensen denken, of je leest wel eens ergens dat alleen eten in een restaurant vervelend is. Je krijgt de slechtste tafel, de kelners durven niet te vragen of je nog iets wilt drinken, ze negeren je, mensen staren naar je. Gisteren nam ik de proef op de som. Ik…
-
We hebben een refobak gekocht. Ruim een maand zochten we naar een geschikte auto. De occasiondealers noemden mij in e-mails consequent ‘meneer Verheij’ en spraken me in de showroom aan met ‘mevrouwtje’. ‘Echt een koopje’ en ‘niet schrikken van die kilometerstand’, zeiden ze. Ik schrok nergens van. De refobak biedt ruimte aan twee gelukkige getrouwde…
-
Ze fokken met m’n geheugen, denk ik elke dag als ik op Rotterdam Centraal loop. Er moet een verbod komen op het onherstelbaar wijzigen van belangrijke plekken in mensenlevens. Ze gummen de plek uit waar ik met m’n eerste vriendje zoende, of met een ander vriendje een geheim rendez-vous had, of de tranen uitwiste om…
-
Ik wilde alleen maar een fatsoenlijke foto bij mijn blog. Wie de moeite neemt om op ‘Wie is…?’ te klikken, mag best een gezicht zien. Maar er waren allerlei onzekerheden die dit moeilijk maakten. Mijn gezicht had onfatsoenlijke hobbels en bobbels. Wie moest die foto maken? Het was te koud om in een zomerjurkje door…
-
In mijn straat zijn de huizen klein. Er worden veel baby’s geboren, maar nooit haalt iemand z’n eindexamen. Je ziet ooievaars, geen vlaggen met schooltassen. Wel geboren, niet getogen, daarvoor zijn de huizen, de slaapkamers, de badkamers te klein. Als je in bed overeind gaat zitten, stoot je je hoofd. In de laatste zes jaar…
-
Ik kwam als kind bijna wekelijks in de bibliotheek van Vlaardingen. Wij kochten geen nieuwe boeken. Soms kreeg ik voor m’n verjaardag een boek en we kochten wel tweedehands pockets (Pitty naar kostschool). De bibliotheek was mijn toegang tot de rest van de wereld. In vakanties kwam ik er zelfs elke dag, om het maximum…
-
Als ik uit mijn werkkamer kijk, zie ik een koolmeesje. Hij hangt aan de opening van een vogelhuisje. Ik denk dat hij kijkt of er al iemand woont, of er een nest in zit. Dat weet ik zelf ook niet, ik heb nog nooit in het huisje gekeken. Het grappige is dat het koolmeesje beweegt…
-
Maar in dit nette, onschadelijke, jonge burgerheertje leefde nog iets, dat geen heertje was, maar een mensch, die niet zoo maar dood wou gaan, die zichzelf een toren wou oprichten tot de blauwe lucht, om te staan in eeuwigheid. En een beest dat zich zat wilde vreten aan al ’t onverschillige levende en doode, dat…
-
Michelle van Dijk, 5 december 2010
-
Het is een witte kamer. Er staat nog niets in. Er moet een vloer gelegd worden. Dan komt er een bureau. De boekenkast met dubbele rijen omdat de kast te klein is voor het aantal boeken (en het huis te klein voor een grotere kast). Een stoel. Meer heb je niet nodig. A woman must have…
Michelle van Dijk 